Χριστίνα Αντωνιάδου
Mε την φίλη μου αποφασίζουμε να περάσουμε τον Ατλαντικό για να επισκεφθούμε τις δίδυμες κόρες της, οι οποίες κάνουν το διδακτορικό τους σε Πανεπιστήμιο της Washington. Και μιας και θα κάνουμε τον κόπο να πάμε ως εκεί, θέλουμε να δούμε και κάτι παραπάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς εννοούμε όλες μ’ αυτό το «κάτι παραπάνω»: τη Νέα Υόρκη φυσικά. Το Hollywood τελικά έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο να μας εξάψει την περιέργεια. Κι αν δεν έχουμε θαυμάσει αυτή τη μεγαλούπολη ως σκηνικό σε ταινίες και σειρές! Έτσι λοιπόν η φίλη μου που έχει ιδιαίτερο ταλέντο στην οργάνωση ταξιδιών κάθεται στον υπολογιστή με ένα σωρό λεπτομερέστατους ταξιδιωτικούς οδηγούς από εξαιρετικούς εκδοτικούς οίκους για να προγραμματίσει την 8ήμερη διαμονή μας στη Νέα Υόρκη όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά και να μην αφήσει τίποτα στην τύχη. Για έμπνευση μου λέει ότι επιλέγει κάθε φορά να ακούει το “New York” του Frank Sinatra αλλά και το ομώνυμο τραγούδι της Alicia Keys.
Πρέπει να γίνει καλή επιλογή ξενοδοχείου, γι’ αυτό καταλήγει σε ένα στην 50th Street, το οποίο της φαίνεται ότι βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο. Με το που φτάνουμε –εννοείται πως οι «Αμερικανίδες» κόρες έχουν έρθει να μας βρουν από την Washington–, το ξενοδοχείο όχι μόνο ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας, αλλά αντί για δύο δίκλινα δωμάτια μας προσφέρουν μια σουίτα με μπαλκόνι. Πολύ γενναιόδωρο εκ μέρους του Kimberly Hotel! Το οποίο μάλιστα διαθέτει εξαιρετική και απρόσκοπτη θέα σε έναν από τους πιο εμβληματικούς ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, το Chrysler Building. Συγκλονισμένες από τη θέα γύρω μας, αλλά και από τα αμέτρητα μικρά, κίτρινα ταξί, που δεκάδες ορόφους πιο κάτω πηγαινοέρχονται σαν αυτοκινητάκια matchbox προς όλες τις κατευθύνσεις, δεν μπορούμε να πιστέψουμε στην τύχη μας. New York City, here we are!
https://www.businessinsider.com
Και για να επανέλθω στον αποτελεσματικό προγραμματισμό της φίλης μου: χρυσή, καλή, δεν λέω… αλλά είναι από τους ανθρώπους που αρρωσταίνουν αν χάσουν κάποιο αξιοθέατο. Οπότε η προϋπόθεση είναι ότι όλοι οι συμμετέχοντες πρέπει να διαθέτουν ένα πράγμα: ενέργεια. Όσο το δυνατόν περισσότερη ενέργεια. Η επίσκεψη στα αξιοθέατα της πόλης είναι αυστηρά χρονομετρημένη και μάλιστα χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τυχόν απώλειες. Οποιαδήποτε προσπάθεια να ξαποστάσεις στο πεζοδρόμιο, να ικετεύσεις για έλεος με πρόσωπο παραμορφωμένο από τον πόνο ή να μετρήσεις τις φουσκάλες στα πέλματά σου δεν γίνεται δεκτή. Μάλιστα εκλαμβάνεται ως φτηνή τακτική που αποσκοπεί στην αλλαγή προγράμματος, ενώ το ταξίδι διέπεται από τα εξής επιχειρήματα της φίλης μου: Ε, τώρα μη μου πείτε ότι κουραστήκατε! Ποιος ξέρει αν και πότε θα ξανάρθουμε μαζί εδώ! Και ενώ απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στις κόρες της: Δεν έχετε ιδέα πόσο μου κόστισε αυτό το ταξίδι! Στο κάτω κάτω είμαι μεγαλύτερη από εσάς και δεν τα έχω φτύσει. Εμπρός λοιπόν και δεν θέλω να ακούσω κιχ. Συνεννοηθήκαμε;
Εν ολίγοις, στόχος της είναι –όπως ήδη είπαμε– να δούμε όσο περισσότερα αξιοθέατα μπορούμε, και μάλιστα λεπτομερειακά, πράγμα που ενδεχομένως να έχει ως αποτέλεσμα μετά τις διακοπές στη Νέα Υόρκη ακόμη και η απλή αναφορά του όρου «μουσείο» να προκαλεί ναυτία. Έτσι λοιπόν δεν αποφεύγουμε κάποιες μεγάλες, πάρα πολύ μεγάλες ουρές, για να μπούμε στα κουρυφαία μουσεία της Νέας Υόρκης: το Metropolitan Museum of Art, το MOMA, το Guggenheim, τη Frick Collection.
Όταν οι τουρίστες μιλούν για τη Νέα Υόρκη εννοούν κατά κύριο λόγο το Manhattan, δηλαδή το νησί το οποίο περιβάλλεται από το Hudson River, το East River και στο βόρειο σημείο από το Harlem River. Σε δεύτερη μοίρα έρχονται τα δημοτικά διαμερίσματα, τα λεγόμενα boroughs, όπως το Brooklyn, το Queens, το Bronx ή ακόμη και το Staten Island. Με τόσο πολύ νερό γύρω γύρω δεν μπορείς να αντισταθείς στην προσφορά της Circle Line και το γύρο του Manhattan για να θαυμάσεις το Άγαλμα της Ελευθερίας από πολύ κοντά στη βόλτα με το καραβάκι. Η συμπαθητική φωνή από το μεγάφωνο, η οποία εδώ και ώρα μας δίνει λεπτομερείς πληροφορίες για τη Νέα Υόρκη, μας αναφέρει τώρα –να ’ναι καλά– ότι αυτή η κυρία από χαλκό κατασκευάστηκε από έναν ξακουστό Γάλλο μηχανικό, τον Gustave Eiffel.
http://www.digirev.us/manhattan-map-attractions.html
Με βάση την ιδέα ότι «τα μικρά δώρα βοηθάνε στο να διατηρηθεί μια φιλία» ο γαλλικός λαός θέλησε να δείξει την ευγνωμοσύνη του στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1886 με αυτό το μικρό κατιτίς. Έκτοτε, στέκει στο μεγαλοπρεπές της ύψος στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, υψώνοντας ακούραστα το δεξί της χέρι για να δείχνει σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου τον πυρσό της με την επιχρυσωμένη φλόγα. Πρέπει να μένει αγέρωχη ακόμη και όταν τη χτυπούν κεραυνοί και χαλάζι, όταν την καλύπτει το χιόνι ή τη στοιχειώνουν ισχυροί άνεμοι. Η ευγενική φωνή από το μεγάφωνο αναφέρει καιρικά φαινόμενα που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, όταν αυτή τη στιγμή η θερμοκρασία βρίσκεται στους 35 βαθμούς και ψηνόμαστε…
Το Central Park ανήκει χωρίς αμφιβολία στα κυριότερα αξιοθέατα της Νέας Υόρκης, και μάλιστα όχι μόνο επειδή εκεί γυρίστηκαν μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες, όπως: Love Story, When Harry met Sally, Home Alone, Kramer vs Kramer, Breakfast at Tiffany’s. Οι «Αμερικανίδες» κόρες της φίλης μου γνωρίζουν εκ πείρας ότι δεν πρέπει να υποτιμάς το μέγεθος του πάρκου ούτε και είναι δυνατόν να εξερευνήσεις αυτόν τον «πνεύμονα πράσινου» μόνο με τα πόδια. Οπότε νοικιάζουμε ποδήλατα χωρίς δεύτερη σκέψη για να απολαύσουμε αυτή την καταπληκτική έκταση ενώ ο ήλιος λάμπει.
Περνάμε την τεράστια καταπράσινη περιοχή Sheep Meadow, όπου ντόπιοι και τουρίστες βρίσκουν καταφύγιο από το κομφούζιο της μεγαλούπολης. Ο σαματάς και η οχλαγωγία της πόλης ακούγονται ελάχιστα εδώ, σαν να είναι μια μακρινή ηχητική υπόκρουση. Κοστουμαρισμένοι άνδρες έχουν φύγει από το γραφείο και κάθονται σε παγκάκια δουλεύοντας με τα laptop τους. Σταματάμε για ένα διάλειμμα στην Bow Bridge περιμένοντας να δούμε ερωτευμένους νεαρούς άνδρες με την ανθοδέσμη στο χέρι που έχουν σκοπό να κάνουν πρόταση γάμου στην αγαπημένη τους, κάτι που σύμφωνα με τον ταξιδιωτικό οδηγό μάλλον συνηθίζεται σ’ αυτή τη γέφυρα. Ωστόσο, από ό,τι φαίνεται κανένας επίδοξος γαμπρός δεν το έχει πάρει απόφαση σήμερα να προβεί σ’ αυτό το βήμα. Πιθανότατα να έχει διαδοθεί ανάμεσα στους υποψήφιους η φήμη ότι ορδές τουριστών με τις κάμερες ανά χείρας περιμένουν να φωτογραφίσουν στιγμές σαν και τούτη, με αποτέλεσμα το ραντεβού να έχει μεταφερθεί σε άλλο σημείο. Εδώ που τα λέμε, το Central Park έχει αρκετές γέφυρες οι οποίες μπορούν να εξυπηρετήσουν τον σκοπό αυτό. Ένα δίκιο το έχουν λοιπόν οι μελλοντικοί γαμπροί να αποφεύγουν πλέον αυτή τη γέφυρα… Κρίμα πάντως, γιατί εγώ η ίδια ποτέ δεν είχα τη χαρά να δεχθώ μια επίσημη πρόταση γάμου με ανθοδέσμη και όλα τα καθέκαστα, οπότε θα ήθελα πολύ να το βιώσω μια φορά από κοντά, έστω κι αν ο υποψήφιος δεν πέφτει για χάρη μου στα γόνατα. Αντ’ αυτού, ως λάτρης της μουσικής, θα ήθελα να ρίξω μια ματιά από κοντά στο ψηφιδωτό μνημείο Strawberry Fields, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει η λέξη «Imagine» – το φιλοτέχνησε η Yoko Ono μετά το θάνατο του John Lennon, καθώς ο διάσημος τραγουδιστής των Beatles έπεσε θύμα δολοφονίας εδώ κοντά, μπροστά στο κτίριο Dakota.
https://www.centralpark.com
Μιλώντας για διασημότητες, λέγεται ότι πολλοί αστέρες του σινεμά ζουν σ’ αυτή την πανάκριβη γειτονιά, oπότε συχνά τους βλέπει ο κόσμος να κάνουν τζόκινγκ, όπως συνέβη και με ένα νεόνυμφο ζευγάρι που βρισκόταν εν μέσω φωτογράφισης. Καθώς πόζαρε στην κάμερα ανυποψίαστο, στο κάδρο χώθηκε καταϊδρωμένος ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς ηθοποιούς, λέγοντας: Hi, I am Tom Hanks. Το απρόσμενο αυτό και χαριτωμένο συμβάν έκανε τον γύρο του κόσμου.
http://www.nydailynews.com
Το τουρ μας με το ποδήλατο συνεχίζεται μέχρι το Belvedere Castle, που προσφέρει την καλύτερη θέα στο Central Park, άρα και μια ευκαιρία για διάλειμμα. Στη συνέχεια προχωρούμε βόρεια, όπου πλέον εμείς οι μεγάλες κυρίες της παρέας αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του πάρκου, καθώς ειδικά η φίλη μου δυσκολεύεται να ανέβει ένα λοφάκι κάνοντας πετάλι. Mε 35 βαθμούς θερμοκρασία αναγκάζεται να συνειδητοποιήσει λαχανιασμένη ότι υπήρχαν κάποτε καλύτερες εποχές όσον αφορά τη φόρμα της, τότε που ήταν αυτό που λέμε fit! Ως η μεγαλύτερη και μακράν η πιο αγύμναστη στην ποδηλατοπαρέα, έχει μείνει πίσω και προσπαθεί μούσκεμα στον ιδρώτα να φτάσει τα παλιοκόριτσά της, ενώ κάνει έναν γρήγορο υπολογισμό για να δει πότε θα τελειώσει αυτό το βασανιστήριο. Ξέρω ήδη από τώρα τι την περιμένει μόλις φτάσει στον τελικό μας προορισμό τελευταία, καταϊδρωμένη και ψόφια από την κούραση. Μια και τυχαίνει να μην είναι και η πιο αυστηρή μητέρα λόγω του ότι χρησιμοποιεί φιλελεύθερες παιδαγωγικές μεθόδους, υποψιάζομαι ότι θα εισπράξει μια κάποια εκδικησούλα, θα της πληρώσουν δηλαδή οι κόρες της τον μαραθώνιο του sightseeing των τελευταίων ημερών με το ίδιο νόμισμα, που λέμε, χρησιμοποιώντας το μότο με το οποίο τους έχει φάει τα αυτιά για να αποτρέψει πιθανές ανταρσίες. Ήδη από μακριά ακούω ένα χαιρέκακο σχόλιο του τύπου: Ε, τώρα μη μας πεις ότι κουράστηκες! Ως μητέρα πρέπει να το υποστεί κι αυτό. Όπως επίσης και το γεγονός ότι την επόμενη ημέρα θα είναι πιασμένη σε όλο της το κορμί. Και εδώ που τα λέμε δεν θα είναι και η μόνη.
Ευτυχώς η επόμενη μέρα θα περιλαμβάνει λιγότερες αθλητικές δραστηριότητες, οπότε δεν έχει και πολλή σημασία το ότι έχουμε πιαστεί. Η φίλη μου τρελαίνεται στα ταξίδια της να θαυμάζει τις πόλεις από ψηλά και φυσικά δεν εννοώ από την κορυφή ενός βουνού. Οτιδήποτε μπορεί να έχει σχέση με ορειβασία αποκλείεται από την αρχή, όπως έχει μάλλον ήδη καταλάβει ο αξιότιμος αναγνώστης λαμβάνοντας υπόψη τη φυσική της κατάσταση. Εκτός αυτού, η συγκεκριμένη επιλογή στη Νέα Υόρκη θα ήταν ούτως ή άλλως εντελώς άκυρη διότι εδώ χρησιμοποιούνται άλλα μέσα. Και αφού είμαστε που είμαστε σε μια πόλη με ουρανοξύστες, η θέα από ένα observation deck ή από ένα tower αποτελεί μια αξέχαστη εμπειρία. Πρώτα απ’ όλα επιλέγουμε να ανεβούμε στο Rockefeller Center. Η πλατφόρμα ονομάζεται Top of the Rock και προσφέρει εκπληκτική θέα στο Central Park και το Empire State Building. Τι θα ήταν η Νέα Υόρκη χωρίς αυτή τη θέα; Αδύνατο να το φανταστεί κανείς!
Παντού βλέπεις την παγκοσμίου φήμης φωτογραφία με τίτλο Lunch atop a Skyscraper. Τραβήχτηκε το 1932 κατά την ανέγερση του Rockefeller Center, είναι ασπρόμαυρη και απεικονίζει έντεκα άνδρες να κάθονται αμέριμνοι πάνω σε μια χαλύβδινη δοκό καθώς κάνουν το μεσημεριανό τους διάλειμμα, με τα πόδια τους να αιωρούνται πάνω από τους δρόμους του Manhattan, σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να τρως το κολατσιό σου και να καπνίζεις πάνω από το αχανές κενό. Κάθε φορά που βλέπω τη φωτογραφία μ’ αυτούς τους άνδρες να κάθονται σε τέτοιο ιλιγγιώδες ύψος χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, με λούζει κρύος ιδρώτας. Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς αυτή την άνεση των εργατών, αν και είναι γνωστό ότι στην ανέγερση των ουρανοξυστών της Νέας Υόρκης συμμετείχαν ως skywalkers οι Ινδιάνοι της φυλής Mohawk, αφού δεν ζαλίζονταν ούτε και φοβούνταν τα ύψη. Παρ’ όλα αυτά, η φωτογραφία γεννά στον παρατηρητή τη σκέψη ότι ενδέχεται να είναι προϊόν φωτομοντάζ. Όπως και να έχει, αποτελεί πλέον σύμβολο της σύγχρονης ιστορίας, στην οποία οι επιθυμίες και τα δράματα, τα όνειρα και οι μόχθοι που συνόδευαν το American Dream είναι συνυφασμένα μεταξύ τους. Αυτή η περίοδος σηματοδοτήθηκε από τη μετανάστευση και από μια άνευ προηγουμένου οικοδομική έκρηξη, κατά την οποία προέκυψε όχι μόνο το Rockefeller Center αλλά και το Empire State Building. Παρεμπιπτόντως, για να επισκεφθούμε αυτά τα δύο κτίρια πρέπει ως συνήθως να περιμένουμε για απίστευτα πολλή ώρα σε απίστευτα μεγάλες ουρές. Επίσης να συμπληρώσω ότι ενώ το Empire State Building είναι το σήμα κατατεθέν της Νέας Υόρκης, τελικά από το Rockefeller Center –κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα– η θέα είναι καλύτερη διότι συμπεριλαμβάνει και το Empire State Building.
https://fineartamerica.com
Και μιας και ήδη έχουμε μπει στη διαδικασία να κοιτάμε την πόλη από ψηλά, θέλουμε να θαυμάσουμε τη θέα και από το ξενοδοχείο μας. Στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου παρέχεται rooftop experience, που δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα εξαιρετικό μπαρ με εντυπωσιακή θέα. Τόσο όμορφη που θα μπορούσε να συγκριθεί ακόμη και με τη θέα από το 230 Fifth Rooftop Bar, ένα από τα πιο γνωστά rooftop της πόλης. Ένα απόγευμα λοιπόν έπειτα από βόλτες 50 χλμ. –ή τουλάχιστον τόσα αισθανόμαστε ότι περπατήσαμε–, αποφασίζουμε να πάμε εκεί για να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα πριν τη βραδινή περιήγηση και να απολαύσουμε ένα αναψυκτικό. Καταϊδρωμένη, απεριποίητη και φορώντας σανδάλια Birkenstock στέκομαι –ολόιδια με τον διάσημο Πετροτσουλούφη– μπροστά από μια πινακίδα που βάζει φρένο στη φόρα μου, διότι μου δίνει ξεκάθαρα να καταλάβω τι πρέπει να κάνω: “Wait to be seated”. Περιμένω λοιπόν, ενώ οι τρεις συνοδοιπόροι μου στέκονται λίγο παράμερα γεμάτες περιέργεια για την εξέλιξη. Εμφανίζεται ένας κομψός κύριος με πολύ γοητευτικό χαμόγελο, το οποίο όσο πάει χάνεται καθώς το βλέμμα του πέφτει πάνω στα άνετα μεν, αλλά όχι και τόσο elegant σανδάλια με τη σόλα από φελλό. Ο καλοντυμένος door keeper μου επισημαίνει ευγενικά ότι στο μέρος αυτό προβλέπεται και επομένως τηρείται ένα συγκεκριμένο dress code, ενώ ξεροβήχει διακριτικά και στρέφει το βλέμμα του και πάλι προς τα κάτω, αυτή τη φορά όμως δίχως να σταματήσει στο πατούμενο από φελλό. Πρόκειται οπωσδήποτε για έναν gentleman, o οποίος προσπαθεί να μη με φέρει σε δύσκολη θέση. Στην ερώτησή μου αν το dress code είναι απαραίτητο ακόμη και αν κάποιος θέλει να πιει στα γρήγορα ένα λιτό και απέριττο sparkling water η απάντηση είναι το ίδιο λιτή και απέριττη: Even then!
www.reservenewyorkcity.com
Το επόμενο βράδυ χειριζόμαστε το θέμα πολύ καλύτερα. Το έχουμε που λέμε. Βάζουμε τα καλά μας, βασικά ό,τι βγαίνει πιο ατσαλάκωτο από τη βαλίτσα, και ισορροπώντας πάνω στα ψηλοτάκουνα φτάνουμε στην είσοδο του μπαρ. Ο door keeper είναι εξαιρετικά ευγενικός και μας καθοδηγεί στο τραπέζι μας. Δεν δείχνει να μας αναγνωρίζει– πώς θα μπορούσε άλλωστε; Μετά από τέτοια ολική μεταμόρφωση!
www.youtube.com/watch?v=BT4RIDI7z
Μετάφραση από τα γερμανικά: Πελαγία Ξεπαπαδάκου
ΦΙλολογική επιμέλεια: Βασίλης Πάγκαλος
Copyright 2019 Christina Antoniadou / All rights reserved
I have been there twice and going back again this March. Every time the city is full of surprises… I love the ‘how you doing’ style of saying hello and also the fact that you can answer with the same question. Whenever I go I remember the quote of one of the most famous New Yorkers, Woody Allen, saying “I am not afraid of death, I just don’t want to be there when it happens.”
Πολύ καλό αλλά λίγο! Ως μία από αυτούς που δεν έχουν πάει ποτέ στη Νέα Υόρκη, θα ήθελα να ακούσω κι άλλα! Γέλασα με τα “παλιοκόριτσά” σου και το “even then”. Τι να κάνει ο έρμος, one has to do what he has to do! Ο ξερόβηχας είναι σίγουρα καλύτερος από το “πού πας ρε Καραμήτρο με αυτό το παλιοπάπουτσο” που θα έλεγε μέσα του, με το νεουορκέζικο αντίστοιχο του Καραμήτρου βεβαίως!