Χριστίνα Αντωνιάδου

Με το αυτοκίνητο του φίλου της κόρης μου ξεκινάμε από το Pittsburgh παρέα τριών ατόμων –όλες γυναίκες, σημειωτέον– με σκοπό να περάσουμε λίγες μέρες στο Toronto. Το ταξίδι με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι από μόνο του μια εμπειρία, και όχι μόνο επειδή σταματάμε στους καταρράκτες του Νιαγάρα για να βγάλουμε τον απαραίτητο αριθμό φωτογραφιών, όπως αρμόζει σε μέρη φυσικού κάλλους.

Γνωρίζετε βέβαια τη διαδικασία: Αρχικά, φωτογραφίζεσαι μόνη σου μπροστά στα ορμητικά νερά, στη συνέχεια δυο δυο, και μετά πάλι δυο δυο, αλλά αυτή τη φορά με διαφορετική σύνθεση. Ύστερα, δίνεις τη μηχανή σε κάποιον ανυποψίαστο τουρίστα. Αφού έχει κρεμασμένη την Canon μπροστά από την μπιροκοιλιά του, συμπεραίνεις ότι βγάζει καλές φωτογραφίες. Γι’ αυτό και τον ρωτάς με το πιο ευγενικό χαμόγελο που μπορείς να πετύχεις: Sorry would you mind? Και του δείχνεις με νόημα τη φωτογραφική μηχανή σου. Του αναθέτεις να σας απαθανατίσει και τις τρεις μαζί ενώ παίρνετε την πόζα διακοπών που έχετε κάνει πρόβα από πριν, και η οποία πιστεύετε ότι βγαίνει εξαιρετικά φυσική και αυθόρμητη. Είναι η εποχή που δεν διαθέτουν όλοι κινητό και οι selfies δεν έχουν ακόμη μπει στη ζωή μας. Ούτε και η ιδέα των αυτοσαρκαστικών εκφράσεων duckface έχει γεννηθεί ακόμη.

Η φωτογράφισή μας διακόπτεται σύντομα από χειροκροτήματα. Πολύ γρήγορα συνειδητοποιούμε ότι φυσικά και δεν προκαλέσαμε εμείς αυτή την έκρηξη ενθουσιασμού αλλά το πλοίο Maid of the Mist, το οποίο προσπαθεί να πλεύσει στα ταραγμένα νερά κάτω ακριβώς από εκεί που στεκόμαστε. Είναι γεμάτο τουρίστες, οι οποίοι, ντυμένοι όλοι με πλαστικά αδιάβροχα, κατευθύνονται ατρόμητοι προς τον καταρράκτη προκειμένου να βιώσουν μια δυνατή εμπειρία με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο.

Όπως προείπα, η διαδρομή προς το Toronto είναι μια εμπειρία από μόνη της. Ο φίλος της κόρης μου μας παραχωρεί το αυτοκίνητό του και μας δίνει και διάφορες συμβουλές. Επίσης μας προειδοποιεί ότι το ένα λάστιχο έχει βλάβη, αλλά δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας διότι σίγουρα πρώτα θα βγάλει το ταξίδι και μετά θα παραδώσει το πνεύμα του. Είναι πολύ αργά για να σκεφτούμε ένα plan B και να ψάξουμε εισιτήρια με οποιοδήποτε άλλο μέσο. Ξεκινάμε λοιπόν με τρία άθικτα λάστιχα και ελπίζουμε ότι το τέταρτο θα μας δώσει λίγο χρόνο ακόμη προτού τα φτύσει. Δεδομένου ότι ως μητέρα είμαι με διαφορά η μεγαλύτερη στο αυτοκίνητο, προσπαθώ όσο γίνεται να παριστάνω ότι όλα είναι καλά για να μη φανεί η ανησυχία μου. Στην πραγματικότητα όμως μας βλέπω αργά ή γρήγορα να σταματάμε στην άκρη του δρόμου και να κάνουμε autostop ή να μένουμε κολλημένες στη μέση του δρόμου. Μέσα στη χαρά φτάνουμε στο Toronto και πρώτη μας δουλειά είναι να βάλουμε βενζίνη. Εντελώς παρεμπιπτόντως ρωτάω τον κύριο βενζινά αν μπορεί να ρίξει μια ματιά στο λάστιχο και να μας πει αν πιστεύει ότι αντέχει ακόμα. Sure! Το ’πε και το ’κανε! Με μια ματιά μου ανακοινώνει: The tyre will explode any minute! Τον κοιτάζω λίγο ανήσυχη και του ζητώ να γίνει –αν μπορεί βέβαια– πιο συγκεκριμένος. Πιο συγκεκριμένος δεν μπορεί να γίνει, μου απαντάει ευθέως. Και κάπως περίπλοκα μου εξηγεί τον τρόπο για να βρω το πλησιέστερο συνεργείο, το οποίο βρίσκεται στην Chinatown. Βασικά, είχα προγραμματίσει την επίσκεψη στην εν λόγω περιοχή κάπως διαφορετικά και προ παντός για λίγο αργότερα, αλλά οι συνθήκες υπαγορεύουν να πάρω επειγόντως μια απόφαση, όπως οφείλω ως μητέρα. Παρόλο που δεν βρίσκουμε με την πρώτη το συνεργείο –πώς θα μπορούσαμε άλλωστε, ας είμαστε ρεαλιστές–, τελικά το αυτοκίνητο και το λάστιχό του, που όλοι περιμέναμε να ανατιναχτεί οσονούπω, βρίσκονται πλέον σε καλά χέρια. Και μάλιστα κινέζικα. Εμείς εν τω μεταξύ έχουμε αρκετό χρόνο να κάνουμε με τη φωτογραφική ανά χείρας το sightseeing tour που είχαμε σχεδιάσει.

Πολύχρωμη που είναι η Chinatown! Υπερισχύουν το κόκκινο, το κίτρινο και το πράσινο. Οπότε βγάζουμε κι εμείς ωραίες πολύχρωμες φωτογραφίες, ιδίως κοκκινο-κιτρινο-πράσινες. Επαναλαμβάνουμε τη δοκιμασμένη συνταγή: Αρχικά ποζάρει κάθε μία μόνη της μπροστά στο φακό, μετά ποζάρουμε ανά δύο και όταν εντοπίζουμε κάποιον περαστικό που το στιλ του φανερώνει ταλέντο στη φωτογραφία ποζάρουμε και οι τρεις μαζί.

Καθώς βολτάρουμε στους δρόμους, ανακαλύπτουμε ένα κατάστημα που πουλάει εκατοντάδες είδη τσαγιού. Μα τι χαλαρή και ζεστή ατμόσφαιρα! Πίνουμε το τσάι μας στα ειδικά μικροσκοπικά φλιτζανάκια και ξεχνάμε οτιδήποτε έχει να κάνει με λάστιχα που οσονούπω ανατινάζονται. Προτού φύγουμε θα ήθελα να αγοράσω κάτι, αλλά αφού δοκίμασα δέκα διαφορετικές ποικιλίες χωρίς καμία λογική σειρά, δεν ξέρω ποια να διαλέξω.

https://www.seriouseats.com/2015/02/best-tea-where-to-buy.html [Photographs: Vicky Wasik]

Η πωλήτρια αντιλαμβάνεται την αναποφασιστικότητά μου και αποπειράται να μου δώσει μια χείρα βοηθείας. Με αξιοθαύμαστο ζήλο προσπαθεί να μου πει κάτι, αλλά δεν τα καταφέρνει ούτε στο ελάχιστο, γιατί ούτε στο ελάχιστο καταλαβαίνω τι μου λέει. Όποιος έχει ακούσει ποτέ Κινέζους να μιλούν θα συμφωνήσει μαζί μου ότι έχουν μια απαλή, λεπτή, αλλά και κάπως τσιριχτή φωνή. Πιθανότατα αυτό να οφείλεται στην υψηλή φωνητική τοποθέτηση της γλώσσας τους – ή το αντίστροφο. Όπως και να έχει, στέκεται δίπλα μου και τσιρίζει μες στο αυτί μου συνεχώς τις ίδιες συλλαβές: tutie tlitie. Το αποτέλεσμα είναι ότι σύντομα αρχίζω να τρέμω ολόκληρη. Εννοείται ότι γνωρίζει πολύ καλά το χώρο και αυτό λειτουργεί υπέρ της, ενώ εγώ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου, δεν μπορώ να ανακαλύψω την έξοδο κινδύνου του καταστήματος για να τραπώ σε φυγή και να σώσω το τύμπανό μου. Επειδή μου είναι αδύνατον να καταλάβω ακόμη και την εκατοστή φορά που το λέει, κι αφού εν τω μεταξύ είμαι πεπεισμένη ότι πάσχω από εμβοές, προσθέτει μια παύση μεταξύ των δύο συλλαβών: tutie παύση tlitie. Για όνομα του Θεού, τι προσπαθεί τέλος πάντων να μου πει αυτή η καλή κυρία; Δεν μπορώ να κατανοήσω την έννοια αυτών των συλλαβών με καμία δύναμη. Επιμένει να προσθέτει κι άλλες παύσεις: tu παύση tie μεγαλύτερη παύση tli παύση tie τέλος. Η επικοινωνία εξακολουθεί να παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα και η ακοή μου έχει πλέον υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη. Τώρα προσπαθεί να μου εξηγήσει με μη λεκτικά μέσα, καθώς κρατά δυο πακετάκια τσάι στο χέρι και κάνει κάτι ταχυδακτυλουργικά κόλπα μπροστά μου.

https://www.followmefoodie.com/2011/01/chinese-tea-101/

Για να πω την αλήθεια, είμαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου. Έχω υψηλότατη οξυδέρκεια και σε φυσιολογικές καταστάσεις διαθέτω γρήγορη αντίληψη. Όπως καταλαβαίνετε όμως, αυτό εδώ το ενσταντανέ στην Chinatown του Toronto δεν είναι μια φυσιολογική κατάσταση και στη συγκεκριμένη περίπτωση μια έντονη έκφραση απορίας εξαπλώνεται στο πρόσωπό μου. Στο τέλος η πωλήτρια μου δίνει δύο πακετάκια στο χέρι και ανεμίζει το τρίτο πέρα δώθε, οπότε σιγά σιγά μου έρχεται η επιφοίτηση, και μάλιστα χωρίς τη βοήθεια της τσιριχτής της φωνής. Αυτό που εδώ και ώρα παρεμπόδιζε την επικοινωνία έχει προφανώς εξαφανιστεί και συνειδητοποιώ επιτέλους αυτό που όλοι γνωρίζουν, ότι δηλαδή οι Κινέζοι δυσκολεύονται να προφέρουν το «ρ» και για λόγους ευκολίας το κάνουν «λ». Και έτσι καταλαβαίνω πλέον την προσφορά που μου κάνει, διότι οι Κινέζοι είναι και καλοί έμποροι: Αν αγοράσω δύο πακετάκια τσάι, παίρνω το τρίτο δώρο: two tea – three tea!

Μετάφραση από τα γερμανικά: Πελαγία Ξεπαπαδάκου

Φιλολογική επιμέλεια: Βασίλης Πάγκαλος

Copyright 2018 Christina Antoniadou / All rights reserved