Χριστίνα Αντωνιάδου

 

 

Σε θέματα εγχειρήσεων θεωρώ τον εαυτό μου –χτύπα ξύλο– αρκετά τυχερό μέχρι τώρα, γιατί έχω υποστεί μόνο τις συνηθισμένες επεμβάσεις. Έτσι, στην τρυφερή ηλικία των εννέα ετών μπήκα πρώτη φορά στο νοσοκομείο της πόλης Opladen της Γερμανίας για αφαίρεση της σκωληκοειδούς απόφυσης. Μόνο που ο χειρουργός για κακή μου τύχη δεν κατάφερε να τη βρει με την πρώτη και αποδύθηκε σε έναν αγώνα δρόμου για να την εντοπίσει, με έναν αρκετά αδέξιο για να μην πω άγαρμπο τρόπο, με τη μέθοδο «Ψάξτο… ψάξτο δεν θα το βρεις». Μόνιμο ενθύμιο εκείνης της επέμβασης είναι μια τεράστια ουλή στην κοιλιά, η οποία εμπλουτίστηκε και με δύο ράμματα εν είδει τεράστιων δοκαριών. Το όλο τερατούργημα μοιάζει με χριστουγεννιάτικο δεματάκι πιασμένο οριζοντίως και καθέτως με καφετιά κολλητική ταινία, του οποίου ο αποστολέας έχει την ευγενή πρόθεση να το παραδώσει σώο και αβλαβές. Το μόρφωμα αυτό στην κοιλιά μου με την πάροδο του χρόνου δεν μίκρυνε βέβαια και αποτελεί απόδειξη ότι κάποιοι χειρουργοί έκαναν λάθος επιλογή επαγγέλματος και ότι θα ήταν σαφώς σωστότερο να είχαν επιλέξει το διόλου ανυπόληπτο επάγγελμα του υδραυλικού ή και του κρεοπώλη.

www.freightcostsolutions.com.au

Αργότερα, στη διάρκεια των σπουδών μου, χρειάστηκε να αποχωριστώ και τις αμυγδαλές μου. Έτσι, απαλλάχτηκα μεν μια για πάντα από την ενοχλητική αμυγδαλίτιδα, μου έμεινε όμως μια μόνιμη φλεγμονή στο φάρυγγα, η οποία με ταλαιπωρεί συνεχώς από τότε. Είναι πραγματικά άδικο. Αποφασίζεις επιτέλους να ενδώσεις στην αιματηρή λύση διά της χρήσεως χειρουργικών εργαλείων όπως το νυστέρι και το σκαρπέλο, συμφωνείς με τα πολλά να αφαιρέσουν τμήμα του φάρυγγά σου γιατί έχεις απαυδήσει πια με τον πυρετό, την κακοσμία του στόματος και τα αντιβιοτικά, με αντάλλαγμα τι; Να φορτωθείς έναν μονίμως ερεθισμένο, κατακόκκινο λαιμό και μια φαρυγγίτιδα που σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή, λες και της έχεις πει το ναι σε πρόταση γάμου και έχετε δώσει όρκους αιώνιας πίστης. Η βαλίτσα μου από τότε είναι πάντα γεμάτη με στοματικό διάλυμα, ειδικό υγρό για γαργάρες και καραμέλες λαιμού κάθε μεγέθους και χρώματος. Με τη συλλογή αυτή στις αποσκευές ταξιδεύω ανά τον κόσμο, ένα είδος junkie που έχει ανάγκη τη δόση του. Δεν ήταν σπάνιες οι φορές που σε ύψος 35.000 ποδιών ο ιδιόμορφος ήχος της γαργάρας στη στενόχωρη τουαλέτα του αεροπλάνου έγινε η αιτία να προκληθεί αναστάτωση, διότι κάποιο μη εξασκημένο αυτί τον εξέλαβε ως τον ρόγχο κάποιου που βρίσκεται στα τελευταία του.

www.powerofpositivity.com

Οι εμπειρίες μου από νοσοκομεία περιορίζονται εν ολίγοις σ’ αυτά τα περιστατικά καθώς και στη γέννηση των δύο παιδιών μου, τα οποία έφερα στον κόσμο με γενναιότητα και χωρίς αξιοσημείωτες απώλειες. Και τις δύο φορές κατάφερα να τα ξεπετάξω μέσα σε είκοσι λεπτά, θαρρείς και επρόκειτο για υπερμεγέθη αυγά στρουθοκαμήλου. Συμπτωματικά και η μία και η άλλη κόρη μου γεννήθηκαν Σάββατο, που αν πιστέψουμε τη λαϊκή πρόληψη είναι καλός οιωνός, οι σαββατογεννημένοι θεωρούνται γενικά τυχεροί άνθρωποι. Επιπλέον, η μεγάλη μου κόρη αντίκρισε το φως του κόσμου τον χειμώνα στις 17.40 ενώ η μικρή το καλοκαίρι στις 18.40, δηλαδή την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή, αν υπολογίσει κανείς τη θερινή ώρα. Δεν παραπονιέμαι, τα παιδιά μου από τα γεννοφάσκια τους ακόμα απέδειξαν πόσο καλή αγωγή έχουν και πόσο ξέρουν να τηρούν χρονοδιαγράμματα.

Οι αναμνήσεις αυτές κατακλύζουν το μυαλό μου ενώ βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της κλινικής Morningside Clinic και περιμένω τον χειρουργό να αναλάβει τον ώμο μου που διαγνώστηκε με ασβεστοποιό τενοντίτιδα, με την ελπίδα να απαλλαγώ μια για πάντα απ’ αυτή την απαίσια και ενοχλητική επασβέστωση. Εφόσον η προηγηθείσα shockwave therapy, η θεραπεία δηλαδή με χρήση κρουστικών κυμάτων, δεν έφερε τα ποθητά αποτελέσματα και εγώ τζάμπα έφαγα τον καταιγισμό υπερήχων υψηλής ενέργειας, δεν μου έχει μείνει πια άλλη λύση από το χειρουργείο. Ευτυχώς αυτή τη φορά πρόκειται για μικροεπεμβατική τεχνική χωρίς μεγάλες τομές. Κατά την αρθροσκόπηση του ώμου ο χειρουργός σκοπεύει να εισαγάγει απ’ αυτές τις μικροσκοπικές τομές μια κάμερα, η οποία θα του δώσει τις ακριβείς πληροφορίες που χρειάζεται για την επέμβαση. Με άλλα λόγια θα κοιτάξει την άρθρωσή μου μέσα από την «κλειδαρότρυπα». Δεν είναι φοβερό; Αν τότε στο Opladen ο χασάπης που με χειρούργησε διέθετε μια τέτοια κάμερα, ενδεχομένως να μην είχα σήμερα αυτή τη σαλαμάνδρα πάνω στην κοιλιά μου – εκτός και αν παρ’ όλη τη βοήθεια της τεχνολογίας αποδεικνυόταν το ίδιο ατζαμής, πράγμα διόλου απίθανο.

www.findlight.net

Πολλοί με ρωτούν γιατί δεν προτίμησα να κάνω αυτή την εγχείρηση για μεγαλύτερη ασφάλεια σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Η απάντηση είναι: Για μεγαλύτερη ασφάλεια. Άλλωστε η «αριστοτεχνική» ουλή στην κοιλιά μου είναι το καλύτερο διαπιστευτήριο των μεθόδων που εφαρμόζονται εκεί. Δεν τους παρεξηγώ όμως αυτούς που με ρωτούν, διότι προφανώς δεν γνωρίζουν ότι η Νότια Αφρική έχει να επιδείξει τους καλύτερους ορθοπεδικούς του κόσμου μετά τις ΗΠΑ. Και φυσικά αυτό οφείλεται στο rugby, που παίζεται εδώ as if there is no tomorrow. Με τέτοιον ενθουσιασμό για βία δεν είναι να απορεί κανείς που ορθοπεδικοί και χειρουργοί βγάζουν τρελά λεφτά, επιδιορθώνοντας κόκαλα, τένοντες και μυς. Είμαι σίγουρη ότι όποιος είχε την τύχη να παρακολουθήσει έναν αγώνα rugby από κοντά θα κατανοήσει γιατί πήρα την απόφαση να κάνω την επέμβαση αυτή στη Νότια Αφρική και όχι στο Opladen. Άλλη μια σαλαμάνδρα στο κορμί μου; Ε, όχι, πάει πολύ.

www.the3pointconversion.com

Στην κλινική του Johannesburg, λοιπόν, καταπώς φαίνεται δίνουν μεγάλο βάρος στη λεπτομέρεια. Αυτός είναι προφανώς και ο λόγος που μου δίνουν να συμπληρώσω άπειρα έντυπα με άπειρες ερωτήσεις, λίγο πολύ πανομοιότυπες. Μόνο το χρώμα του χαρτιού διαφέρει. Έτσι, συμπληρώνω κόκκινα, πράσινα και γαλάζια έντυπα και έχω την υποψία πως και η σύνθεση των χρωμάτων εντάσσεται στη γενική αρχή της σωστής διεκπεραίωσης. Οι νοσοκόμες επιτηρούν προσεκτικά, σχεδόν ευλαβικά την όλη διαδικασία. Όλες τους ανεξαιρέτως είναι μαύρες με πυκνό και σγουρό μαλλί και με τον χαρακτηριστικό τουρλωτό πισινό, που μοιάζει να σε προσκαλεί αβίαστα να τοποθετήσεις ένα ποτήρι νερό πάνω του, γιατί έχεις την απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να πέσει. Πόσο τις ζηλεύω για τα υπέροχα οπίσθια που διαθέτουν! Αχ, να είχα κι εγώ! Ίσως μια όχι και τόσο πληθωρική κατασκευή, διότι θα ήταν ομολογουμένως κάπως υπερβολική για τον σωματότυπό μου, αλλά ένα γενναιόδωρο συμπλήρωμα θα μπορούσε κάλλιστα να στολίσει με κολακευτικό τρόπο τον πενιχρό και επίπεδο διάδρομο προσγείωσης που διαθέτω στο επίμαχο σημείο… Ενώ κάνω σκέψεις για το πως θα μπορούσα να προσθέσω εξωτικά στοιχεία στην εμφάνιση μου, η προϊσταμένη, με αυτό ακριβώς το μαλλί και τον λικνιστό ποπό αφρικανικής προέλευσης, ρίχνει μια ματιά στα συμπληρωμένα έντυπα. Με βλέμμα ειδήμονα εκφράζει την έκπληξη της για το γεγονός ότι στην ηλικία μου –δεν τολμώ να ρωτήσω πώς ακριβώς το εννοεί αυτό, ωστόσο μια υπόθεση μπορώ να την κάνω– μου λείπουν μόνο οι αμυγδαλές και η σκωληκοειδής απόφυση και ότι κατά τα άλλα διατηρώ ανέπαφα όλα τα υπόλοιπα εσωτερικά μου όργανα, τα οποία και κουβαλώ μαζί μου χωρίς κανένας χειρουργός να τους έχει βάλει χέρι. Στο σημείο αυτό ίσως πρέπει να αναφέρω ότι το προσδόκιμο ζωής στην αφρικανική ήπειρο είναι πολύ χαμηλό, στη Νότια Αφρική για παράδειγμα ανέρχεται σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στα 63 έτη. Αν επομένως είχα την πρόθεση να μείνω περισσότερο διάστημα εδώ, θα μου έμεναν ακόμα καμιά δεκαριά ευτυχισμένα χρόνια. Χμμμμ…

www.caramel109.rssing.com

Με μεταφέρουν κάτω στο theatre, στο οποίο δεν πρόκειται να ανεβεί καμία σαιξπηρική παράσταση, διότι δεν πρόκειται για αίθουσα θεάτρου με κοινό, αυλαία και το σανίδι της σκηνής. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια συνηθισμένη αίθουσα χειρουργείου. Ο αναισθησιολόγος έρχεται με ένα αστραφτερό χαμόγελο προς το μέρος μου και μου συστήνεται. Πρόκειται για έναν πανύψηλο Ασιάτη, οι πρόγονοι του οποίου μάλλον έχουν μεταναστεύσει από την Ιαπωνία πριν πολλά πολλά χρόνια. Έχω πάψει προ πολλού να ρωτάω πλέον τους ανθρώπους εδώ για τη χώρα καταγωγής τους, διότι ελάχιστη σημασία έχει αν είναι ψηλοί ή κοντοί, αν έχουν σκουρόχρωμη ή ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα, αν μοιάζουν με Ινδούς, Μαλαισιανούς, Κινέζους, Ιρλανδούς, Ολλανδούς ή Γερμανούς ή αν η προφορά τους παραπέμπει στους αντίστοιχους προγόνους – κάθε ερώτηση για την καταγωγή τους καταλήγει πάντα στην ίδια απάντηση, I am South African.

Όταν ο Ασιάτης αναισθησιολόγος αρχίζει να μου αναφέρει λεπτομέρειες σχετικά με την προκείμενη επέμβαση, προσπαθεί να μου εξηγήσει τι σκοπεύει να μου κάνει τις επόμενες ώρες και τι φάρμακα θα μου δoθούν. Με περηφάνια ανοίγει ένα ντοσιέ και μου το χώνει κάτω από τη μύτη για να μπορώ να διαβάζω κι εγώ μαζί του. Η διαδικασία που ακολουθεί θυμίζει πολύ αυτό που εμείς οι καθηγητές ξένων γλωσσών ονομάζουμε κατανόηση γραπτού και ακουστικού κειμένου. Σε έναν πίνακα με επιμελώς τραβηγμένες κάθετες και οριζόντιες γραμμές είναι γραμμένες κάποιες λέξεις οι οποίες ακόμα και από άτομα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα όρασης θα χαρακτηρίζονταν δυσανάγνωστες. Ο Νοτιοαφρικανός αναισθησιολόγος από την Ιαπωνία προτίθεται λοιπόν στα σοβαρά να μου περιγράψει κάθε φάρμακο που θα βάλει στο σώμα μου στη διάρκεια της εγχείρησης και να μου δώσει να καταλάβω σε τι θα εξυπηρετήσουν όλες αυτές οι καλικαντζούρες του πίνακα. Σαν να μην ήταν δηλαδή αρκετή η ταλαιπωρία της ανάγνωσής τους, προσπαθεί να μου εξηγήσει και το περιεχόμενό τους. Χαμένος κόπος! Από κάθε άποψη, είναι αδύνατον να τον παρακολουθήσω, γιατί όλες αυτές οι έννοιες είναι κινέζικα για μένα – αν ήμουν Αγγλίδα φυσικά θα έπρεπε να πω σ’ αυτό το σημείο it is all Greek to me. Η ιατρική διαθέτει βέβαια πληθώρα λέξεων δανεισμένων από τη μητρική μου γλώσσα, ωστόσο οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν καταλαβαίνω γρι. Όταν μάλιστα μαζί με τους ελληνικούς αρχίζουν και λατινικοί όροι να μαστιγώνουν τα αυτιά μου, αναρωτιέμαι στα σοβαρά μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να είχα διαβάσει τότε περισσότερο για το μάθημα των Λατινικών. Διότι οι γνώσεις που θα είχα αποκτήσει από τη μελέτη του De Bello Gallico* θα είχαν αποφέρει τους καρπούς τους τώρα εδώ στον προθάλαμο του theatre. Τόσο οπτικά όσο και ακουστικά, αλλά κυρίως ως προς το περιεχόμενο, νιώθω απόλυτη αδυναμία να ανταποκριθώ και κοιτάζω τον γιατρό με ικετευτικό βλέμμα, ελπίζοντας ότι η σχολαστική κατατόπιση σύντομα φτάνει στο τέλος της. Πράγματι η ενημέρωση ολοκληρώνεται σε λίγο και κλείνει με μια επισήμανση που είναι τελείως εκτός θέματος. Μου λέει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι με τον Γιάννη, ελληνικής καταγωγής φίλο του, αλώνισαν ουκ ολίγες φορές τα ελληνικά νησιά. Τι άσχετο ήταν αυτό πάλι…

www.greekisland.co.uk

Από την άλλη μπορώ επιτέλους να χρησιμοποιήσω τις γνώσεις μου των αγγλικών, γιατί αυτό το λεξιλόγιο περί island hopping το κατέχω άριστα. Τον ρωτώ λοιπόν ποιο είναι το αγαπημένο του νησί. Δεν χρειάζεται να σκεφτεί καθόλου. Η Ίος, αναφωνεί πανευτυχής. Σουφρώνω το μέτωπο, διότι αμέσως θυμάμαι την πρώτη μου εντύπωση από το νησί, όταν γεμάτη προσδοκίες βγήκα από το φέρι με το αυτοκίνητο και προσπαθούσα να οδηγήσω ανάμεσα στο πλήθος των ανθρώπων, ο μέσος όρος ηλικίας των οποίων δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 21 έτη ούτε κατά έναν μήνα. Με φανερή ανησυχία φαντάζομαι τον γιατρό ξενύχτη να επιστρέφει ξημερώματα από κάποιο πάρτι απ’ αυτά που συνηθίζονται στο νησί με τα ατελείωτα γλέντια και μετά όλη μέρα να το ρίχνει στον ύπνο, και εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου τα νεανικά του αυτά αμαρτήματα να ανήκουν πια στο παρελθόν. Διότι σε τελική ανάλυση είναι ο άνθρωπος που έχει την ευθύνη για τη νάρκωσή μου, κι εγώ στη ζωή μου έχω πολλά σχέδια να εκπληρώσω ακόμα, ένα από τα οποία είναι να γράψω και τούτες τις ιστορίες. Νιώθω τη δυσπιστία μου να μεγαλώνει επικίνδυνα και προσπαθώ να τον περάσω από τεστ πριν να είναι πολύ αργά. Με συνοπτικές διαδικασίες του θέτω στοχευμένες ερωτήσεις για να τσεκάρω αν έχει εξελιχθεί σε έναν σοβαρό επιστήμονα ή αν περνάει ακόμα τις διακοπές του στην Ίο.

www.ellada.net

Από τις ερωταπαντήσεις διαπιστώνουμε ότι βρισκόμασταν στην Ίο το ίδιο καλοκαίρι κι αυτό είναι το έναυσμα για την κοινή μας ονειροπόληση. Συμφωνούμε και οι δύο ότι οι παραλίες της Ίου είναι υπέροχες και τα δρομάκια της Χώρας εξόχως γραφικά. Ωστόσο απομυθοποιώ εν μέρει το κατά τα άλλα πανέμορφο χωριό παρατηρώντας ότι το βλέπει κανείς ακόμα πιο πανέμορφο αν κλείσει προηγουμένως τη μύτη του. Μάλλον το οσφρητικό όργανο του γιατρού δεν ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητο εκείνη την εποχή, γιατί δεν θυμόταν να του είχε κάνει εντύπωση που σε κάθε γωνιά της Χώρας βρομούσε σωματικά υγρά που συνηθίζουν να αποβάλλουν οι άνθρωποι μετά από ξενύχτι –παρεμπιπτόντως από όλες τις βρομερές μυρωδιές το χυμένο αλκοόλ είναι από τις πιο υποφερτές– όχι… αυτή η λεπτομέρεια δεν έπεσε στην αντίληψή του. Ούτε είχαν τραβήξει την προσοχή του τα σφιχταγκαλιασμένα ζευγαράκια που έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας μετά τη σεξουαλική συνεύρεση σε όχι και τόσο νηφάλια κατάσταση. Τώρα… ησύχασα, σκέφτομαι ανήσυχη και ελπίζω ότι η έλλειψη παρατηρητικότητας θα είναι άνευ σημασίας κατά την επικείμενη εγχείρηση. Μου μιλάει για το πόσο του άρεσε στην Ίο να κάνει εξάσκηση τα απογεύματα στο bungee jumping ενώ από κάτω ο κόσμος χειροκροτούσε με ενθουσιασμό. Ω ναι, ξέρω καλά τι εννοεί, διότι ανάμεσα στους λιγότερο ενθουσιώδεις θεατές βρισκόμουν κάποιες φορές κι εγώ και πάντα ένιωθα τον ιδρώτα να μουσκεύει τις παλάμες μου από την αγωνία βλέποντας κάποιον να πέφτει στο κενό.

www.difernews.gr

Ένα απόγευμα, πολύ πιθανόν το ίδιο με εκείνο που ο γιατρός έκανε την ελεύθερη πτώση του, παρατήρησα ότι πάνω στον γερανό είχε μαζευτεί ένα τσούρμο νεαρών αγοριών και κοριτσιών, που είχαν τυλίξει γύρω από τα απόκρυφα σημεία του σώματός τους ολόλευκα υφάσματα. Αναρωτήθηκα τι λόγος να υπήρχε γι’ αυτό τον περίεργο συνωστισμό εκεί πάνω. Δεν χρειάστηκε να περιμένω και πολύ για να μου λυθεί η απορία. Τα αγόρια και τα κορίτσια άρχισαν να πηδούν στο κενό εναλλάξ. Κατά την πτώση τα μεν αγόρια έλυναν το κομμάτι του υφάσματος από τη λεκάνη και τους γλουτούς τους, τα δε κορίτσια άφηναν με τον ίδιο τρόπο τα στήθη τους ελεύθερα, έτσι ώστε ανδρικά μόρια συν τριχωτοί όρχεις από τη μια και σφριγηλά γυναικεία στήθη από την άλλη πηγαινοέρχονταν στον αέρα ζωηρά και χαρωπά. Με μια τελευταία κίνηση τέντωναν το λευκό ύφασμα στο ύψος του στήθους. Έκπληκτη διαπίστωσα ότι ήταν η σημαία της πατρίδας τους! Αργότερα έμαθα ότι οργανώνονταν απευθείας πτήσεις από το Tel Aviv για Σαντορίνη, στις οποίες επέβαιναν πολλοί νεαροί Ισραηλινοί, που μόλις πατούσαν το πόδι τους στη Σαντορίνη έπαιρναν το επόμενο καράβι για την Ίο. Έχω κακή φήμη για τις βαριές αποσκευές που κουβαλώ στα ταξίδια μου, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα μου ερχόταν η ιδέα να βάλω στη βαλίτσα μου μια σημαία, εκτός κι αν είχα την πρόθεση να πάω σε αγώνα ποδοσφαίρου. Αποφεύγω πάντως να διηγηθώ στο γιατρό αυτή την ισραηλινή ιστορία που δεν μου φαίνεται και τόσο politically correct – ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον θα πέσεις. Αντ’ αυτού τον ρωτάω αν είχε νιώσει ποτέ φόβο να πηδήξει στο κενό και στην προσπάθειά μου να βρω δικαιολογίες για την υψοφοβία μου του αναφέρω by the way το ατύχημα στο bungee jumping που είχε συμβεί πριν μερικά χρόνια στους καταρράκτες Victoria. Μια εικοσιδυάχρονη Αυστραλή είχε πηδήξει τότε από γέφυρα ύψους 100 μέτρων στον ποταμό Zambezi αλλά κόπηκε το σχοινί και η κοπέλα μόνο από θαύμα κατάφερε να σωθεί κολυμπώντας μέχρι την όχθη με δεμένα τα πόδια.

Ο αναισθησιολόγος, ο οποίος πριν από είκοσι μόλις δευτερόλεπτα κοκορευόταν με τόση αυτοπεποίθηση για τις επιδόσεις του στο bungee jumping, τώρα μου ρίχνει αμήχανες ματιές που μου δίνουν να καταλάβω ότι δεν ξέρει αν πρέπει να πιστέψει την ανατριχιαστική ιστορία που του σερβίρω ή όχι. Μια που βρήκαμε παπά ας θάψουμε πέντ’ έξι, λέει η παροιμία… Έτσι κι εγώ, αφού βρήκα τον ιδανικό ακροατή, τραβάω κι άλλο το σχοινί και του μιλάω για τους φιλήσυχους κροκόδειλους που άραζαν νωχελικά στο ποτάμι και τους πετάχτηκαν κυριολεκτικά τα μάτια έξω από το κροκό δέρμα τους όταν είδαν την κοπέλα να προσγειώνεται δίπλα τους λίγο πολύ με τη θέλησή της. Η σαστιμάρα τους μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη, που ξέχασαν εντελώς να ανοίξουν τα σαγόνια τους και να τη γραπώσουν, αφήνοντας έτσι τα ρεύματα να παρασύρουν μακριά το μεσημεριανό τους γεύμα. Διπλή τύχη είχε λοιπόν η Αυστραλή, που τα ρεύματα του Zambezi, τον οποίο δεν αποκαλούν άδικα mighty, την παρέσυραν πιο κάτω, έτσι ώστε οι κροκόδειλοι από την τσατίλα τους για τη χαμένη ευκαιρία άρχισαν να δαγκώνονται μεταξύ τους.

www.discoverafrica.com

Μια ματιά στο έκπληκτο πρόσωπο του γιατρού μού δίνει τη βεβαιότητα ότι μπορώ να πλέξω κι άλλη περικοκλάδα, οπότε θα βρεθούμε στα ανατολικά της Αφρικής: Διότι εντελώς άλλη τακτική ακολουθούν οι συγγενείς των κροκοδείλων στον ποταμό Mara, ο οποίος διασχίζει την Tanzania και την Kenya. Εκεί κάθε χρόνο, όταν έρχεται ο καιρός που τα γκνου και οι ζέβρες μεταναστεύουν προς αναζήτηση της τροφής τους, οι κροκόδειλοι παραμονεύουν ύπουλα μέσα στο νερό και αρπάζουν κάθε τόσο με τα δόντια τους κάποιο από τα ζώα από τα πόδια του την ώρα που περνά ακριβώς πάνω από τα κεφάλια τους προσπαθώντας να διασχίσει το ποτάμι. Ο αναισθησιολόγος ακούει όλη την ώρα υπάκουα αυτά που λέω χωρίς να με διακόπτει, και όταν οι διηγήσεις μου φτάνουν στο τέλος τους το μόνο που καταφέρνει να αρθρώσει δειλά και κάπως μπερδεμένος είναι ότι τότε στην Ίο δεν υπήρχαν θαλάσσια ρεύματα. Ούτε και γκνου. Πόσο μάλλον κροκόδειλοι. Εξάλλου, παραδέχεται, τότε ήταν και ο ίδιος πολύ νέος και επιπόλαιος. Σήμερα ούτε που θα του περνούσε από το μυαλό να πηδήξει από γερανούς και γέφυρες. Τι ανακούφιση, Θεέ μου! Όλοι οι ενδοιασμοί μου για το αν μπορώ να τον εμπιστευθώ για τη διεξαγωγή της νάρκωσης διαλύονται ως διά μαγείας.

Η εγχείρηση στέφεται με επιτυχία κι εγώ συνέρχομαι από τη νάρκωση και ανοίγω τα μάτια μου, χωρίς αρχικά να μπορώ να προσδιορίσω πού ακριβώς βρίσκομαι. Αντιθέτως μπορώ να βεβαιώσω άνευ ουδεμίας αμφιβολίας ότι μπροστά στο κρεβάτι μου στέκεται μια αντιπροσωπεία των United Colours of Benetton: ο λευκός χειρουργός, ο αναισθησιολόγος ασιατικών καταβολών και η μαύρη προϊσταμένη, η οποία έχει πατικώσει τα ατίθασα πυκνά μαλλιά της μέσα σε ένα γαλάζιο νάιλον σκουφάκι. Οι δυο γιατροί έχουν βγάλει την ιατρική ποδιά και είναι ντυμένοι τώρα με τα πολιτικά τους. Τα ασουλούπωτα τζιν τους με τα ξεχειλωμένα γόνατα δεν διατηρούν ίχνος από τη φόρμα τους και το μήκος τους δεν φτάνει ούτε μέχρι τους αστραγάλους – ψαράδικα τα λέγαμε παλιά. Τα καρό πουκάμισα και τα παπούτσια που συναντάς συνήθως στην αμερικανική επαρχία δεν επαρκούν για να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με την ταυτότητα και το επάγγελμα ενός ατόμου. Και οι δυο τους είναι φορτωμένοι με ένα βαρύ σακίδιο πλάτης, και αν δεν ήξερα ότι πρόκειται για έγκριτους επιστήμονες θα υπέθετα πως έχουν προετοιμαστεί να πάνε σε πίστα αναρρίχησης ή για hiking και περιμένουν από μένα το σήμα εκκίνησης. Ευδιάθετοι και φλυαρώντας πρόσχαρα μου εξηγούν ότι όλα πήγαν λαμπρά και ότι στις δύο ώρες της επέμβασης κατάφεραν να απομακρύνουν την εναπόθεση ασβεστίου. Αν και τελικά αποδείχτηκε μεγαλύτερη και πιο επίμονη από ό,τι αρχικά είχαν θεωρήσει, η αφαίρεσή της είναι οριστική. Ως αποδεικτικό υλικό μου δείχνουν τις φωτογραφίες από τη μικροσκοπική κάμερα στον ώμο μου και ο χειρουργός δεν παύει να επαναλαμβάνει ότι από το χρώμα του τένοντα, που είναι κατακόκκινο, μπορεί να δει κανείς ότι the tendon was not happy at all! Είναι πραγματικά πολύ περίεργη η χρήση της λέξης happy στη Νότια Αφρική. Και η κομμώτριά μου με ρωτάει στο τέλος πάντα Are you happy with your hair? Οι άνθρωποι εδώ πραγματικά δεν έχουν μεγάλες απαιτήσεις από τη ζωή και μπορούν να είναι ευτυχισμένοι και με λίγα. Τι θα έλεγε αλήθεια ο Pharrell Williams** επ’ αυτού;

www.cdandlp.com

Για να είμαι ειλικρινής, ούτε την ερώτηση του αναισθησιολόγου ξέρω πώς να την ερμηνεύσω. Ε, δεν σου κάνουν και τόσο συχνά την ερώτηση Did you enjoy your anesthesia? Μέχρι τώρα είχα την εντύπωση ότι η συγκεκριμένη λέξη –enjoy– χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με ευχάριστα γεγονότα, όπως για παράδειγμα holidays, food ή concert, αλλά ότι θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει μια νάρκωση ευχάριστη ξεπερνάει κάθε φαντασία. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να μάθεις! Πάντως I really enjoyed the staff and the food in the clinic και σε κάθε περίπτωση είμαι happy για το γεγονός ότι σε μένα τουλάχιστον το ασβέστιο έκατσε στον ώμο μου και δεν πήγε λίγο πιο πάνω, στην έδρα της φαιάς ουσίας, για να τα κάνει μαντάρα. Στον ώμο μπορείς να κάνεις απόξεση, αλλά στο κεφάλι; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι!

Οι κύριοι με αποχαιρετούν και μπροστά μου απλώνεται μια μακριά νύχτα, γεγονός που συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο όσο περνάει η ώρα. Σαν να μην έφτανε που το δεξί μου χέρι είναι κρεμασμένο από μια θηλιά και το αριστερό μου είναι συνδεδεμένο με τον υποχρεωτικό ορό, έχω πάνω και στις δυο μου γάμπες επιθέματα εν είδει κομπρέσας που τα έχουν βάλει στην πρίζα και σκοπός τους είναι να προλάβουν τυχόν επιπλοκές στην κυκλοφορία του αίματος. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ανά δέκα δευτερόλεπτα έρχεται αέρας μέσα στις κομπρέσες, αυτές φουσκώνουν και μετά ξεφουσκώνουν, προσφέροντας εναλλάξ ένα είδος μασάζ σε κάθε γάμπα. Δεμένη χειροπόδαρα πάνω στο κρεβάτι και μετά από εγχείρηση πώς να με πιάσει τώρα ο ύπνος, που –λόγω του αριθμού των μελών μου– νιώθω να ταυτίζομαι με μισό χταπόδι που το ’χουν απλώσει στον ήλιο να στεγνώσει κι αυτό δεν μπορεί ούτε να κινηθεί ούτε να βγάλει κιχ. Το ζήτημα τώρα αν τα χταπόδια μπορούν από τη φύση τους να δώσουν ηχητικά σήματα το αφήνουμε κατά μέρος, δεν είναι της παρούσης. Το άλλο που με δυσκολεύει είναι ότι δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ ανάσκελα, συνήθως γυρίζω πότε στο αριστερό και πότε στο δεξί πλευρό μέχρι να παραδοθώ επιτέλους στην αγκαλιά του Μορφέα. Μάλλον πρέπει να ξεχάσω τον ύπνο, τα λάστιχα που με συνδέουν με τη σακούλα του ορού μού δίνουν τη χαριστική βολή, αφού είμαι αναγκασμένη να σηκώνομαι κάμποσες φορές τη νύχτα για να πάω στην τουαλέτα. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να πιέσω το κόκκινο κουμπί, να έρθει η νοσοκόμα της νυχτερινής βάρδιας, να ξεταπώσει όλα τα σωληνάκια, αφού επιστρέψω από την τουαλέτα να τα πάρει πάλι με τη σειρά από την αρχή, να κάνει την αντίστροφη διαδικασία της συναρμολόγησης και να τα αφήσει όλα ωραία και τακτοποιημένα στη θέση τους μέχρι την επόμενη φορά. Δεν έχω δίκιο λοιπόν που ο νους μου πάει αβίαστα στην Claire Zachanassian, αυτή την αλλόκοτη θεά της εκδίκησης με τα άπειρα τεχνητά μέλη στο θεατρικό έργο του Dürrenmatt Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας;

www.abc.net.au

Κάποια στιγμή γύρω στις 4.30 η ώρα τη νύχτα εμφανίζεται πάνω από το κρεβάτι μου ο ιαπωνικών καταβολών Νοτιοαφρικανός με πλήρη ιατρική περιβολή, γεμάτος σφρίγος και δύναμη, και μου εύχεται ένα βροντερό ελληνικό Καλησπέρα, Χριστίνα! Πώς τώρα προτού καλά καλά ξημερώσει μπορεί κάποιος να είναι τόσο ευδιάθετος κι ορεξάτος αποτελεί για μένα σ’ αυτή τη χώρα των πρωινών τύπων αληθινό μυστήριο! Με μισόκλειστα μάτια του κάνω νόημα ότι έχει αστοχήσει στην επιλογή της φράσης κατά δώδεκα ώρες, διότι στην Ελλάδα το πρωί λέμε καλημέρα, κάτι που ο φίλος του ο Γιάννης τότε στην Ίο φαίνεται πως δεν του το έμαθε σωστά. Ή μάλλον δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία, αφού μετά τα νυχτιάτικα μπεκρουλιάσματα σηκώνονταν από το κρεβάτι το απόγευμα και πήγαιναν στο σουπερμάρκετ για να αγοράσουν από δυο μπίρες ο καθένας, προτού τραβήξουν για το bungee jumping και να ξεκινήσουν την ημέρα τους, χωρίς πατριωτικά καμώματα και σημαίες, πάντα όμως με καλή διάθεση…

* De Bello Gallico: Απομνημονεύματα περί του Γαλατικού Πολέμου (58-50 π.Χ.) του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα.

** Pharrell Williams: Τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός και παραγωγός R&B, hip-hop, funk και pop. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του παγκοσμίως είναι το τραγούδι “Happy”.

 

 

www.youtube.com/watch?v=ZbZSe6N_BX

 

Μετάφραση από τα γερμανικά: Κατερίνα Τσαουσίδου

 

Φιλολογική επιμέλεια: Βασίλης Πάγκαλος

 

Copyright 2019 Christina Antoniadou / All rights reserved 

 

Beitragsbild:www.worldation.com