Χριστίνα Αντωνιάδου

 

Drop me off in Harlem*

 

 

Με μια αίσθηση ικανοποίησης από τις πολυποίκιλες πληροφορίες που αποκομίσαμε από το ενδιαφέρον τουρ στο Cloisters, η κολλητή μου κι εγώ ανεβαίνουμε και πάλι στο λεωφορείο. Πολύ καλά έκαναν οι δίδυμες κόρες της φίλης μου κι έμειναν στο ξενοδοχείο, διότι έτσι όπως τις έζησα μέχρι τώρα σε τούτο το ταξίδι θα γκρίνιαζαν όλη την ώρα. Λες και τις ακούω: φτάνει πια με τα μουσεία, άντε πότε θα φύγουμε; Ενώ μόνες μας περάσαμε μια χαρά.

Το λεωφορείο μας υποδέχεται με αρκτικές θερμοκρασίες, οπότε για άλλη μια φορά πρέπει να κάνω τις απαραίτητες ανασκαφές στην τσάντα μου για να βγάλω το φουλάρι. Ενώ οι σκέψεις μου παραμένουν ακόμα στους κίονες που με τόσο κόπο μεταφέρθηκαν στην Αμερική, το λεωφορείο χαράσσει την πορεία του προς τα νότια. Τουρτουρίζοντας αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανιέται έξω από το παράθυρο, όπου ιδρωμένοι άνθρωποι στέκονται απαθείς στην άκρη του δρόμου. O ιδρώτας τους κυλάει σε μικρότερα και μεγαλύτερα ρυάκια. Έχει τέτοια ζέστη έξω που άνετα θα μπορούσε να τηγανίσει κανείς αυγά στην άσφαλτο, αρκεί να διαθέτει την απαραίτητη φαντασία να το σκεφτεί. Είμαστε σταματημένοι σε ένα φανάρι, και αν ο χάρτης τα λέει καλά, βρισκόμαστε στην καρδιά του Harlem. Η διαπίστωση αυτή συμβάλλει καθοριστικά στο να ξεχάσω τους κίονες, το μοναστήρι και τις θερμοκρασίες Αλάσκας που με περιβάλλουν και αρχίζω να διερευνώ με το βλέμμα μου το τοπίο μήπως πετύχω κάτι αξιόλογο, το οποίο θα μπορούσε ταυτόχρονα να παρουσιάζει και τουριστικό ενδιαφέρον. Πράγματι, το βλέμμα μου σκοντάφτει σε κάτι εξαίρετο, το οποίο μπορεί να μην αποτελεί αξιοθέατο όπως αυτά που προτείνονται από το Tripadvisor, ωστόσο είναι ικανό να με κάνει να ξεχάσω την κατάσταση υποθερμίας στην οποία βρίσκομαι και να εγείρει το γυναικείο μου ενδιαφέρον.

www.flickriver.com

Ένας νεαρός άνδρας στέκεται στο πεζοδρόμιο και κρατά ένα μπουκάλι νερό στο χέρι του. Είναι καλλίγραμμος, τι λέω, είναι τέλειος, σκέτος Άδωνις, το κατ’ εξοχήν σύμβολο της ανδρικής ομορφιάς. Φοράει το φαρδύ του παντελόνι χαμηλά, πολύ κάτω από τη μέση, ώστε να φαίνεται το μποξεράκι – στιλ «saggy» δηλαδή, μια μόδα που είναι μανία στο Harlem και όχι μόνο εκεί. Μέχρι τώρα, αυτή η τάση της μόδας, με το παντελόνι κατεβασμένο και την ανεμπόδιστη θέα στο εσώρουχο που έχουν υιοθετήσει οι έφηβοι, μου φαινόταν λίγο παράταιρη. Εσώρουχα σε κοινή θέα, άλλο πάλι και τούτο! Με τίποτα δεν θα μου ερχόταν η ιδέα να επιδεικνύω τα εσώρουχά μου στον καθένα!

www.yourblackworld.net

Έλα όμως που τώρα ξαφνικά μου αρέσει αυτό το baggy στιλ. Αυτόν τον νεαρό άνδρα θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε cool, μα τι λέω, το παιδί είναι σέξι και όποιος αντέξει! Έχει ξυρίσει εντελώς τα κατσαρά αφρικάνικα μαλλιά του, με αποτέλεσμα η φαλάκρα να τονίζει τέλεια τα χαρακτηριστικά του συμμετρικού του προσώπου. Μια χοντρή χρυσή αλυσίδα κρέμεται στο λαιμό του, το στήθος του είναι φουσκωτό και καλογυμνασμένο και στο στέρνο του σχηματίζεται ένα βαθούλωμα ανάμεσα στα δύο στήθη. Ο καύσωνας εκεί έξω φαίνεται να τον ταλαιπωρεί για τα καλά, γιατί ακριβώς αυτή τη στιγμή, που εγώ παρατηρώ κάθε του κίνηση χωρίς να μου ξεφεύγει καμία, μα καμία λεπτομέρεια, σηκώνει το μπουκάλι νερό πάνω από το κεφάλι του και το κρατάει έτσι ώστε να το αδειάζει αργά πάνω στη φαλάκρα και κυρίως στο κορμί του, που είναι γυμνό από τη μέση και πάνω. Το νερό κυλά στο στήθος του, βρίσκει το δρόμο του κατά μήκος των γραμμωμένων μυών και περνά ανάμεσα από το βαθούλωμα του στέρνου, το οποίο λειτουργεί σαν οδηγός. Απίστευτο το πόσο σαγηνευτικά τινάζονται πάνω κάτω οι μύες του στήθους του. Το νερό κυλά σε αργή κίνηση πάνω από τους κοιλιακούς φέτες, από το τέλεια διακριτό σχήμα V –που μαγνητίζει το βλέμμα και δεν το αφήνει– χαμηλά στην κοιλιά, διακλαδίζεται ακριβώς στο κέντρο και χάνεται κάπου στην περιοχή των απόκρυφων σημείων, τα οποία καλύπτει μόνο υποτυπωδώς το μποξεράκι – και όχι το φαρδύ παντελόνι. Αφού το βλέμμα μου κόλλησε σε ένα συγκεκριμένο σημείο για λίγο περισσότερο, συνεχίζει να πλανιέται προς τα πόδια και βλέπω τα λευκά σταράκια. Εννοείται! Τι άλλο θα φορούσε; Σταράκια, όπως αρμόζει σε έναν sexy man από το Harlem.

www.br.freepik.com

Δεν έχω ιδέα πότε καταφέρνω να συνέλθω και να βγω απ’ αυτή την κατάσταση έκστασης στην οποία περιήλθα, μου φάνηκε πάντως σαν να πέρασε ένας αιώνας. Το ίδιο μάλλον ισχύει και για τη φίλη μου που κάθεται μαρμαρωμένη δίπλα μου με το βλέμμα καρφωμένο. Καλοσύνη σου, φανάρι μου ευγενικό, που κάνεις τόση πολλή ώρα μέχρι να ανάψεις ξανά το πράσινο! Κοιτάζω με περιέργεια τους επιβάτες του λεωφορείου και διαπιστώνω ότι δεν είμαστε οι μόνες που μαγευτήκαμε από την υπερβολική δόση sex  appeal. Εδώ και αρκετή ώρα όλες οι κυρίες, ανεξαρτήτως ηλικίας και κράσης, καθώς και ένας νεαρός, λεπτός άνδρας, έχουν μείνει με τη μύτη τους κολλημένη στο τζάμι του παραθύρου ή, ανάλογα με το σημείο που κάθονται, έχουν ξελαιμιαστεί. Δεν χωρά καμία αμφιβολία, το καλογυμνασμένο ανδρικό σώμα εκεί έξω προσελκύει με μαγικό τρόπο τα βλέμματα όλων των γυναικών – και από ό,τι φαίνεται όχι μόνο αυτών. Ο Άδωνις εξακολουθεί να στέκεται εκεί με τα πόδια ανοιχτά και το μπουκάλι με το νερό και κρατά τα μάτια του κλειστά από την ευχαρίστηση, σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Δεν υπάρχει μπουκάλι νερό που να παίρνει τόσο πολύ χρόνο για να αδειάσει, διότι κανονικά αυτό θα είχε συμβεί μετά από κάποια δευτερόλεπτα. Ακόμη και σε τούτη τη χώρα, όπου όλα τα δοχεία, οι φιάλες, τα κουτιά αναψυκτικών και οι σακούλες έχουν μέγεθος XXL, όπου αγοράζεις γάλα ή χυμό πορτοκάλι σε μπιτόνια 3 λίτρων ή πατατάκια σε συσκευασίες που θαρρείς ότι απευθύνονται σε άτομα τύπου Γολιάθ. Έχω μια υποψία: ότι εδώ αναμφίβολα πρέπει να συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο το οποίο δεν σχετίζεται και τόσο με τις θερμοκρασίες Σαχάρας που επικρατούν εκτός λεωφορείου. Μήπως συμπτωματικά περνάμε μπροστά από τα γυρίσματα κάποιας ταινίας; Μήπως γυρίζεται κάποιο διαφημιστικό spot; Ίσως για μποξεράκια; Ή για ανδρικό αποσμητικό; Για ξυραφάκια; Για οικογενειακό προγραμματισμό ενδεχομένως; Ή μήπως για βρεφικές πάνες; Σκανάρω την περιοχή μήπως εντοπίσω το κινηματογραφικό συνεργείο, τον εικονολήπτη, τον σκηνογράφο, τον φωτιστή και τον σκηνοθέτη, συμπεριλαμβανομένης και της καρέκλας του. Δεν βλέπω τίποτα σχετικό. Ο τύπος με τη λιτή περιβολή και το τέλεια σμιλεμένο κορμί απλά έχει σκάσει από τη ζέστη. Όσο περισσότερο παρατηρώ το παλικάρι, τόσο περισσότερο σκέφτομαι ότι δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη τις ανάγκες του κόσμου γύρω του. Διότι οφείλει να σκεφτεί όχι μόνο το νερό που καταναλώνει αλόγιστα για μια απλώς πρόσκαιρη ανακούφιση από τη ζέστη, αλλά και τις κυρίες που υποφέρουν μέσα στο λεωφορείο. Kαι να ανέβει. Μέσα στο λεωφορείο που μοιάζει με καταψύκτη θα ένιωθε σίγουρα πολύ διαφορετικά. Πράγμα που ισχύει επίσης για τις γυναίκες επιβάτες – πιθανότατα και για το δείγμα ανδρός. Ο καταψύκτης με ρόδες στον οποίο βρισκόμαστε αρχίζει λοιπόν να κινείται και πάλι, ακριβώς όπως και τα κεφάλια όλων εκείνων που χτυπήθηκαν από τις σαΐτες του σκανταλιάρη θεού της αγάπης, του Έρωτα, τα οποία ταυτόχρονα και σιγά σιγά στρέφονται προς τα αριστερά για να θαυμάσουν για μια τελευταία φορά τον Άδωνι και τoυς γυμνασμένους του μυς που βρίσκονται σε κοινή θέα.

Αφού όλοι μας επιστρέφουμε ξανά στην παγωμένη πραγματικότητα, το λεωφορείο ζωντανεύει και πάλι, οι επιβάτες χαμογελούν, γελούν, ανταλλάσσουν βλέμματα με νόημα και όλα αυτά με ανθρώπους που ούτε καν είχαν συνειδητοποιήσει πριν ότι κάθονταν δίπλα τους. Μια κυρία που κάθεται απέναντί μας γουρλώνει τα μάτια της και κινεί μόνο τα χείλη λέγοντας βουβά: OMG, he is the man of my dreams! το οποίο επιβεβαιώνω με βλέμμα που λιώνει. Καθώς τα πνεύματα ηρεμούν, ξαναθυμάμαι ποια είμαι, δηλαδή μια κυρία που ταξιδεύει, και κοιτάζω έξω από το παράθυρο, ενώ τα μάτια μου πέφτουν πάνω σε μια πινακίδα: Malcolm X Boulevard. Δεν είχαμε πει να δούμε από κοντά αυτή την περιοχή; Αφού είμαστε που είμαστε εδώ. Πες το κι έγινε.

www.jay-harold.com

Το πρώτο πράγμα που αντιμετωπίζουμε με το που βγαίνουμε από το λεωφορείο είναι ένα ασφυκτικό κύμα καύσωνα τύπου Σαχάρας. Χρειάζονται μερικά λεπτά για να πω ότι συνήθισα έστω και λίγο τη θερμοκρασία. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ξεφορτωθώ το βαμβακερό φουλάρι, το οποίο εντός λεωφορείου με προστάτευε από το να μεταμορφωθώ σε παγοκολόνα. Ζαβλακωμένες από τη ζέστη, προχωράμε τρεκλίζοντας και παράλληλα παρατηρούμε με ενδιαφέρον το νέο μας περιβάλλον. Μια ηλικιωμένη έγχρωμη κυρία περπατά προς το μέρος μας. Φαίνεται κουρασμένη και εξαντλημένη. Το βλέμμα της είναι άδειο και θα έλεγε κανείς ότι σχεδόν διαπερνά τους ανθρώπους σαν να είναι διάφανοι καθώς γλιστρά αργά από δίπλα τους. Μια παρέα νεαρών περπατούν παρέα, όρος που δεν περιγράφει βέβαια ακριβώς αυτό που συμβαίνει, διότι στην πραγματικότητα δεν περπατούν. Απλά σέρνουν τα πόδια τους χωρίς καν να σηκώνουν έστω και λίγο τα παπούτσια τους από την άσφαλτο, λες και κάποιος έχει ρίξει δύο σταγόνες από αυτή τη διάσημη κόλλα που κολλάει τα πάντα στις σόλες των παπουτσιών τους. Φαίνεται πράγματι να τους ταλαιπωρούν τα σταράκια τους, γιατί με κάθε βήμα προσπαθούν να μη τα χάσουν στη μέση του δρόμου, μιας και τα φοράνε χωρίς κορδόνια. Ένας απ’ αυτούς κουβαλάει ένα τεράστιο ηχείο στον δεξιό του ώμο, από το οποίο ακούγεται R&B μουσική στη διαπασών, που σίγουρα αντηχεί μέχρι το Central Park. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ένα απ’ αυτά τα αμέτρητα μουσικά video clips, το σκηνικό των οποίων παρουσιάζει πολλές ομοιότητες μ’ αυτό τον δρόμο. Έτσι ακριβώς όπως το βλέπουμε στο MTV. Απίστευτο. Έχω την αίσθηση ότι το Harlem προσφέρεται για διαφημίσεις και video clips.

www.nytimes.com

Ενθουσιασμένες συνεχίζουμε να ανεβοκατεβαίνουμε τους δρόμους. Φτάνουμε σε μια διασταύρωση όπου υπάρχουν πολλές πινακίδες, έτσι ώστε ο ανίδεος τουρίστας να μπορεί να προσανατολιστεί. Μία απ’ αυτές μου χτυπάει στο μάτι: Apollo Theater, Legendary Harlem performance hall. Από τις πιο φημισμένες μουσικές σκηνές, σχεδόν αποκλειστικά για μαύρη μουσική, όπου εμφανίστηκαν ιερά τέρατα όπως η Ella Fitzgerald, ο Duke Ellington, ο Louis Armstrong και αργότερα καλλιτέχνες του ρεύματος Motown όπως η Diana Ross και μουσικοί της soul όπως ο James Brown. Στον ταξιδιωτικό μου οδηγό διαβάζω ότι σ’ αυτό το σημαντικό αξιοθέατο του Harlem παρέχεται η δυνατότητα ιστορικών περιηγήσεων για τους επισκέπτες.

www.imagenesmy.com

Προχωρούμε λοιπόν με χαρά προς την κατεύθυνση που δείχνει η πινακίδα, κι εκείνη τη στιγμή χτυπά το κινητό μου τηλέφωνο, που ποτέ δεν ακούω με την πρώτη, ούτε και βρίσκω με την πρώτη, αν τελικά καταφέρω κάποια στιγμή να το ακούσω. Για άλλη μια φορά το βρίσκω αφού έχει σταματήσει να χτυπά. Από τις πολλές εισερχόμενες κλήσεις που βλέπω, συνειδητοποιώ ότι μία από τις κόρες της φιλενάδας μου διακατέχεται από την επείγουσα επιθυμία να μιλήσει με μένα ή και με τη μάνα της. Την καλώ λοιπόν κάπως ανήσυχη, για να της ανακοινώσω τα πλάνα μας να επισκεφθούμε το Apollo Theater. Ήδη όμως από τον τόνο της φωνής της διακρίνω ότι με τίποτα δεν μοιράζεται την καλή μου διάθεση. Το αντίθετο μάλιστα. Χωρίς να προσπαθεί καν να κρύψει το επιπληκτικό ύφος στον τόνο της φωνής της, με ρωτά αγανακτισμένη: Πού στο καλό είναι η μάνα μου; Την έχω πάρει τόσες φορές και δεν το σηκώνει. Ανέκαθεν με έφερναν σε αμηχανία οι άνθρωποι που αδυνατούν να προσαρμόσουν το ύφος τους στις περιστάσεις. Μην μπορώντας να κρύψω την έκπληξή μου απ’ αυτή την υπερβολική δόση αμεσότητας δίνω το κινητό τηλέφωνο στη μητέρα που καταζητείται. Η ένταση της φωνής από την αλλή άκρη της γραμμής είναι τόσο δυνατή, που μπορώ να ακούσω και την επανάληψη χωρίς να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια. Μαμά πού στο καλό είσαι; Σ’ έχω πάρει τόσες φορές και δεν το σηκώνεις. Εντελώς απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει αφενός ένα τόσο ανακριτικό ύφος και αφετέρου έναν έντονο έλεγχο τέτοιου είδους, η κολλητή μου απαντά απλά και με ειλικρίνεια: Το κινητό το άφησα σπίτι. 

Τα άτομα αυτής της ηλικίας δεν μπορούν καν να διανοηθούν πως κάποιος βγαίνει από το σπίτι χωρίς το κινητό του: Τι είπες; Το άφησες στο σπίτι; Μα γιατί; Αν είναι δυνατόν! Τι άλλο θα ακούσουμε; Πού είπες είστε; Και πάλι η μάνα απαντάει με ειλικρίνεια: Στο Harlem. Σιγή! Μπορώ σχεδόν να αισθανθώ την ένταση από την άλλη άκρη του ακουστικού, που μεταδίδεται μέσω της γραμμής και βρίσκει ακόμη και μένα. Η φίλη μου δεν την προλαβαίνει την κόρη της, τόσο γρήγορα μιλάει ή μάλλον φωνάζει. Τα αποθέματα της υπομονής της φαίνεται να έχουν εξαντληθεί εντελώς: Στο Harlem; Είστε στο Harlem; Τι δουλειά έχετε στο Harlem, βρε μαμά; Εμείς εδώ σας περιμένουμε κι εσείς κόβετε βόλτες στο Harlem; Ελάτε γρήγορα σπίτι! Η φίλη μου λιγόψυχα προσπαθεί να ψελλίσει μια φράση που η κόρη της απλά κάνει πως δεν ακούει: Ξέρεις… σήμερα όμως θέλαμε να… Η διστακτική της προσπάθεια να προβάλει αντίρρηση φαίνεται να εξοργίζει την κόρη ακόμη περισσότερο. Με ένα απότομο: Μαμά, ελάτε πίσω! Αμέσως! το αίτημα της μητέρας απλώς… δεν γίνεται αποδεκτό.

www.pond5.com

Από την άλλη άκρη της γραμμής δεν ακούγεται τίποτα πλέον, η φωνή χάνεται αρχικά σ’ ένα βουητό κι έπειτα επικρατεί σιγή, η οθόνη μαυρίζει, καμία ελπίδα να αναστηθεί το smartphone, είναι απλά νεκρό. Όπως πάντα, όταν χρειάζεσαι επειγόντως την τεχνολογία, αυτή η καταραμένη σε αφήνει ξεκρέμαστο. Έμεινα από μπαταρία, η επικοινωνία με τις κόρες είναι αδύνατη και στην προκειμένη περίπτωση όσο και να βρίζουμε σαν λιμενεργάτες… δεν βοηθάει. Η φίλη μου ως μητέρα έχει ανησυχήσει πλέον πολύ, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις περνάνε από το νου της όλα τα πιθανά σενάρια τρόμου που θα μπορούσαν να αποτελούν την αφορμή για την οργή της κόρης. Οπότε κάνουμε ό,τι μας είπε και αφήνουμε το Harlem στη θέση του.

Σηκώνω το δεξί μου χέρι με τρόπο που μαρτυράει ότι πλέον διακατέχομαι από πανικό και φροντίζω να με παρατηρήσουν όλοι οι οδηγοί ταξί που κυκλοφορούν γύρω μου. H φίλη μου βλέποντάς με κάνει ακριβώς το ίδιο. Στον δε πρώτο απ’ αυτούς που περνάει από μπροστά μας φωνάζω αναστατωμένη ακριβώς αυτό που έχω δει και έχω ακούσει να φωνάζουν τόσες, μα τόσες φορές σε αμερικανικές σειρές και ταινίες, δηλαδή: taxi, taxi. Το πρώτο κίτρινο αυτοκίνητο που βρίσκεται εκεί κοντά πράγματι σταματά και φωνάζω του οδηγού ένα πανικόβλητο: Bring us to the Kimberley Hotel as fast as you can, δίνοντας του να καταλάβει ότι πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου. Ο εξυπηρετικός οδηγός προφανώς έχει δει κι αυτός τουλάχιστον όσες αμερικανικές σειρές και ταινίες έχω δει κι εγώ και γνωρίζει πώς να ανταποκριθεί σε μια τέτοια εντολή. Επιπλέον, ερμηνεύει σωστά το ικετευτικό μου βλέμμα, με αποτέλεσμα τίποτα να μη στέκεται εμπόδιο σε ένα νέο καταπληκτικό ρεκόρ για ταξί της Νέας Υόρκης: Αυτός ο καλός άνθρωπος διανύει τη διαδρομή Malcolm X Blvd – 50th Street σε περίπου 9 λεπτά, χάρη στους άδειους δρόμους λόγω αργίας. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι του χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ!

https://forum.wordreference.com

Μούσκεμα στον ιδρώτα, ταραγμένες και λαχανιασμένες, μάνα και φίλη φτάνουμε στη σουίτα, η οποία ούτε παρανάλωμα του πυρός έχει γίνει ούτε φαίνεται να παρουσιάζει σημάδια διάρρηξης ή επίθεσης. Επίσης οι νεαρές κυρίες, τις οποίες αφήσαμε το πρωί πίσω μας εξαντλημένες και σε κατάσταση που έχρηζε ύπνου, βλέπουμε ότι χαίρουν άκρας υγείας. Το επικριτικό ύφος με το οποίο μας κοιτούν δεν επηρεάζει με τίποτα το γεγονός ότι φαίνονται ξεκούραστες και περιποιημένες. Ο εξυπηρετικός φίλος, ο οποίος συμφώνησε να πάρει μαζί του τις βαριές μας βαλίτσες με το αυτοκίνητό του στην Washington, βρίσκεται επίσης στην παρέα τους. Και όλοι μαζί περιμένουν εμάς. Οι δίδυμες κοπελιές σκοπεύουν να βγάλουν αυτόν τον φίλο για late lunch ή early dinner ώστε να τον ευχαριστήσουν τρόπον τινά που προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει. Αναμφίβολα δεν υπάρχει καμία αντίρρηση ως προς αυτό. Κάπως ανήσυχη, τολμώ να ρωτήσω για ποιο λόγο είναι απαραίτητη η παρουσία μας στο κέρασμα αυτό. Μία από τις δίδυμες μου απαντά κάπως σαν να έχει χάσει την υπομονή της –έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον– ότι μετά το φαγητό υπάρχει μια δραστηριότητα που έχει προγραμματιστεί να την κάνουμε όλες μαζί. Γι’ αυτό πρέπει να φύγουμε σύσσωμοι τώρα. Επειδή επικρατεί ένα κομφούζιο στους δρόμους είναι εξαιρετικά απίθανο να καταφέρουμε να συναντηθούμε κάπου έξω. Και γυρίζοντας προς την κολλητή μου προσθέτει με ύφος ειρωνικό: Θυμάσαι μανούλα; Ή μήπως όχι; Σήμερα είναι η 4η Ιουλίου και θέλουμε να δούμε τα πυροτεχνήματα! Όλοι μαζί! Δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις δύο τελευταίες λέξεις, σαν να θέλει να δώσει στη μητέρα της να καταλάβει ότι σ’ αυτές τις διακοπές στη Νέα Υόρκη επιμένει συνέχεια να ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ μαζί.

Εν πάση περιπτώσει, είναι γεγονός ότι δεν μπορώ να θυμηθώ να έχουμε κάνει μια τέτοια συμφωνία, κι επειδή δεν υπάρχει χρόνος ούτε για να τσακωθούμε ούτε για να φρεσκαριστούμε, σερνόμαστε πίσω από τη νεολαία η οποία ξαφνικά ξαναβρήκε τη ζωντάνια της ενώ εμείς είμαστε σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Περιμένοντας το ασανσέρ, η φίλη μου κι εγώ ανταλλάσσουμε πληροφορίες ψιθυριστά. Μετά την ανταλλαγή αυτή μπορούμε τόσο η φιλενάδα μου όσο κι εγώ επιτέλους να βρίσουμε αυτόν τον τύπο που είναι υπεύθυνος για όλο αυτό το φιάσκο. Αυτός ο αντιπαθέστατος έρχεται όλο και πιο συχνά για επίσκεψη και στρογγυλοκάθεται απρόσκλητος στο μυαλό μου –και από ό,τι κατάλαβα κουβεντιάζοντας, όχι μόνο στο δικό μου–, με αποτέλεσμα τώρα να είμαστε αναγκασμένες να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους της Νέας Υόρκης ατημέλητες και απεριποίητες, κοινώς ένα χάλι. Αναντίρρητα φταίει ένας και μόνο για τούτη την κατάσταση, για το ότι δηλαδή ξεχνάμε σημαντικές πληροφορίες και μετά έχουμε παρεξηγήσεις και ασυνεννοησίες αυτού του τύπου. Πώς είπαμε τον λένε; Τόσο θυμωμένη είμαι μαζί του, που μου έρχεται μόνο το αρχικό γράμμα του ονόματός του: Α. Το υπόλοιπο πλέον μου διαφεύγει…

Δεν περνά πολλή ώρα και η απατηλή μου μνήμη κάνει αυτό που κάνει πάντα και σβήνει αυτόν τον αντιπαθή κύριο από τον σκληρό μου δίσκο. Τόσο πολύχρωμο και επιβλητικό είναι το θέαμα που εκτυλίσσεται πάνω από τα κεφάλια μας στον ουρανό, που ενοχλητικοί άνδρες σαν κι αυτόν –ανεξάρτητα από το όνομά τους– είναι αδύνατον να έχουν σημασία. Στη μέση του φαντασμαγορικού show με την ποικιλία χρωμάτων, μία από τις δίδυμες μας πληροφορεί ότι τα θεαματικά πυροτεχνήματα είναι χορηγία του Macy’s –της μεγαλύτερης αλυσίδας πολυκαταστημάτων των ΗΠΑ– και λέγεται ότι είναι τα πιο ακριβά σε όλο τον κόσμο. Γνωρίζω βέβαια ότι οι Αμερικανοί έχουν προτίμηση στον υπερθετικό βαθμό καθώς και στο σύνθημά τους The bigger, the better. Εντούτοις εξακολουθώ να πιστεύω ότι η αμερικανική μεγαλομανία στο μεταξύ πλήττεται από τον ανταγωνισμό της Ασίας. Επομένως όλα είναι σχετικά. Ωστόσο, μετά από περίπου 40.000 εκρήξεις πυροτεχνημάτων, που εδώ και σχεδόν μισή ώρα σκάνε στον ουρανό κάνοντας απίστευτο κρότο, δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο ότι αυτό που υποστηρίζει η κόρη της φίλης θα μπορούσε να στέκει. Ο αριθμός των θεατών επίσης σπάει τα ρεκόρ: τουλάχιστον τρία εκατομμύρια άνθρωποι είναι στριμωγμένοι στα σημεία από τα οποία μπορείς να απολαύσεις καλύτερα το πολύχρωμο θέαμα. Απαξάπαντες είναι μαγεμένοι από τούτη την πανδαισία χρωμάτων, κι εγώ επίσης κοιτάζω σαγηνευμένη προς τα πάνω, χωρίς καν να αισθάνομαι τους πόνους στον αυχένα που με θυμούνται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Ανάλογα με το μέγεθος, το σχήμα, το χρώμα, το εφέ, αν φαίνονται σαν βροχή από σπίθες ή σαν φωτεινό σιντριβάνι, ακούγονται από το κοινό με αρμονική ομοιομορφία διάφορα επιφωνήματα όπως ωωωωωωωω και αααααααα, που αντηχούν στην εορταστική ατμόσφαιρα. Η κατάλληλη μουσική από τα ηχεία ολοκληρώνει αυτή την ιδιαίτερη εκδήλωση. Συνεπαρμένη από το υπερθέαμα, νιώθω μια αίσθηση πληρότητας και σκέφτομαι ότι ήταν εξαιρετική ιδέα να έρθουμε στη Νέα Υόρκη. Τι απίστευτη πόλη αλήθεια! Δεν είναι τυχαίο που αποτελεί πόλο έλξης για τόσους τουρίστες. Δεν το συζητώ – αξίζει να ’ρθείς!

 

 

www.youtube.com/watch?v=XbXeK-pQIv

 

*  “Drop Me Off in Harlem”: πρόκειται για ένα τραγούδι του Duke Ellington απο το 1933, της εποχής Harlem Renaissance.

 

Μετάφραση από τα γερμανικά: Πελαγία Ξεπαπαδάκου

 

Φιλολογική επιμέλεια: Βασίλης Πάγκαλος

 

Copyright 2019 Christina Antoniadou / All rights reserved

 

Beitragsbild:https://kid101.com