Χριστίνα Αντωνιάδου

 

In The Heights

 

Η καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης έχει να προσφέρει πληθώρα παραστάσεων και show, τα οποία δεν πρέπει με τίποτα να χάσει ο επισκέπτης της πόλης και για το λόγο αυτό καλό είναι να κάνει τις κρατήσεις του εγκαίρως. Στην παραπάνω κατηγορία ανήκει αναμφίβολα η stand-up comedy. Παλιότερα, για παράδειγμα, στο comedy club Comic Strip Live το κοινό ενθουσιαζόταν με κωμικούς πριν ακόμη γίνουν κορυφαίοι σταρ του Hollywood, όπως ο Robin Williams, ο Eddie Murphy και ο Adam Sandler. Ενδεχομένως τώρα κι εμείς, δηλαδή η κολλητή μου, οι δύο ενήλικες δίδυμες κόρες της και η αφεντιά μου, να έχουμε την τύχη να απολαύσουμε ανερχόμενους αστέρες που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους αλλά θα γίνουν διάσημοι σύντομα! Όπως για παράδειγμα μια λεπτοκαμωμένη κωμικός, η οποία με γουρλωμένα μάτια μας εξηγεί ότι η περιοχή Harlem δεν είναι πια αυτή που ήταν κάποτε. Και μόνο το γεγονός ότι τα ενοίκια έχουν αυξηθεί σε αστρονομικά ύψη αρκεί ως απόδειξη. How do you know that your neighbourhood is now a hip neighbourhood? What makes it a hip neighbourhood? Αφού μας ζητάει να μαντέψουμε γιατί το Harlem είναι τόσο, μα τόσο cool, οι πιο τολμηροί από τους θεατές σπεύδουν να δοκιμάσουν την τύχη τους προτείνοντάς της τους πιθανούς λόγους αυτής της αλλαγής. Εννοείται ότι δεν είναι να παίρνεις στα σοβαρά όλες τις μαντεψιές που ακούγονται, γι’ αυτό και κάθε φορά το βλέμμα της μαρτυρά ότι με τέτοιου είδους εικασίες μάλλον δεν πληρούμε τις προϋποθέσεις για να θεωρηθούμε ειδήμονες για το Harlem. Τονίζοντας τα περί «ειδημόνων» η κωμικός παίρνει ένα άκρως σοβαρό ύφος, το οποίο ακριβώς γι’ αυτό την κάνει να δείχνει φοβερά αστεία, με αποτέλεσμα το κοινό να κυλιέται κάτω από τα γέλια. Μιας και δεν βρίσκεται κανείς να δώσει την απάντηση που έχει στο νου της η συμπαθητική μαύρη κωμικός, αναγκάζεται η ίδια μετά από αρκετή ώρα να δώσει τη λύση: Από τη στιγμή που στα μανάβικα του Harlem άρχισαν να κυκλοφορούν τοματίνια τσέρι, το ’πιασα: Τέρμα τα χαμηλά ενοίκια! Το Harlem είναι πλέον hip περιοχή. Ήρθαν οι λευκοί! Μόνο οι λευκοί θα μπορούσαν να έχουν τη φαεινή ιδέα να αγοράζουν μικρές ντομάτες που μοιάζουν με κεράσια…

www.eventbrite.com

Δεδομένου ότι η Νέα Υόρκη αποτελεί τη Μέκκα των show και άρα επιβάλλεται να δεις μια παράσταση στο Broadway, φροντίσαμε να κλείσουμε τις θέσεις μας πριν καν ξεκινήσουμε για τις ΗΠΑ. Έχει και τα καλά του το διαδίκτυο. Ειδικά όταν πρόκειται να κάνεις ταξίδι και να κλείσεις κάθε λογής εισιτήρια. Μήνες πριν το ταξίδι η φίλη μου –η οποία ως γνωστόν προτιμά να προγραμματίζει τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια– σερφάρει με την ησυχία της για να εξερευνήσει το θεατρικό τοπίο των musicals που ανεβαίνουν στη Νέα Υόρκη. Φροντίζει λοιπόν να ενημερωθεί σχετικά με την πλοκή και την απήχηση που είχε στο κοινό κάθε παράσταση και στο τέλος αποφασίζει να δούμε το έργο In The Heights λόγω των τεσσάρων βραβείων Tony και των εξαιρετικών κριτικών που απέσπασε. Και ήταν πράγματι μια θεαματική και μπριόζα παράσταση! Αυτό ακριβώς μας βάζει την ιδέα να πάρουμε το λεωφορείο την επόμενη μέρα και να πάμε να δούμε από κοντά την περιοχή Washington Heights, όπου διαδραματίζεται το musical. Το ημερολόγιο δείχνει 4 Ιουλίου, που σημαίνει ότι είναι μέρα αργίας στις ΗΠΑ, την οποία εσκεμμένα και σοφά άφησε ανοιχτή η κατά τ’ άλλα μανιακή με την οργάνωση φίλη, έχοντας στο μυαλό της ότι η καθεμιά μας θα διαμορφώσει μόνη της το πρόγραμμά της.

www.musicaltheaterheritage.com

Ήδη αποβραδίς τα βλέμματα των δεσποινίδων που μας συνοδεύουν σε τούτο το ταξίδι φανερώνουν ότι ναι μεν δεν έχουν καμία αντίρρηση να κάνουν τα δικά τους την επόμενη μέρα, ωστόσο δεν έχουν κατά νου να επιδοθούν σε δραστηριότητες τουριστικού ενδιαφέροντος. Επιπλέον, οτιδήποτε θα μπορούσε να σχετίζεται με κατανάλωση ενέργειας και σωματική άσκηση φαίνεται να τις αφήνει παγερά αδιάφορες. Κατά τη διάρκεια του συμβουλίου που πραγματοποιείται για το αυριανό πρόγραμμα, η φιλενάδα μου αναγκάζεται να αναγνωρίσει ότι η καυτή ατμόσφαιρα ανάμεσα στους ουρανοξύστες τις ταλαιπωρεί απίστευτα. Είναι σαν η ζέστη να εγκλωβίζεται ανάμεσα στα ψηλά κτίρια και να μένει εκεί για πάντα, λες και το μπετόν συναγωνίζεται με την άσφαλτο για το ποιο από τα δύο θα καταφέρει να είναι πιο καυτό. Και τα δύο αντανακλούν τις ακτίνες του ήλιου προς όλες τις κατευθύνσεις, με αποτέλεσμα η πραγματική αίσθηση της θερμοκρασίας να μην είναι 30 βαθμοί αλλά 50. Το επόμενο βάσιμο επιχείρημα που παραθέτουν οι κοκόνες: ότι οι μέρες της διαμονής μας στο Manhattan ούτως ή άλλως παραείναι κουραστικές εξαιτίας του προγράμματος, το οποίο η αποπνικτική ζέστη και η στρατιωτική πειθαρχία με την οποία ακολουθείται το καθιστούν ακόμα πιο εξαντλητικό. Κατά την άποψη της νεαρής παρέας το διάστημα της παραμονής μας στη Νέα Υόρκη χαρακτηρίζεται από τη λέξη «πολύ»: πολύ εξαντλητικό, πολύ πλήρες πρόγραμμα, πολύ τρέξιμο. Άσε που έχει και πολλή ζέστη. Τίποτα δεν έχει μέτρο. Κατά συνέπεια, τα κορίτσια προτιμούν τη δροσιά του δωματίου του ξενοδοχείου, της σουίτας για να ακριβολογούμε, όπου μπορούν να ανακτήσουν την απαραίτητη ενέργεια για το απόγευμα και ταυτόχρονα να κάνουν ένα διάλειμμα από την υπερδραστήρια μανούλα, η οποία δεν υποφέρεται πια. Ίσως να σκέφτονται το ίδιο και για την κολλητή της μανούλας. Ποιος να ξέρει; Και στην τελική: It’s the 4th of July today! Το βράδυ θέλουμε να δούμε το υπερθέαμα με τα πυροτεχνήματα. Κρίμα δεν είναι να το χάσουμε μιας και βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη; Γι’ αυτό καλό θα ήταν να μη σκοτωθούμε στην κούραση.

Η φίλη μου κάνει μια δεύτερη απόπειρα να τις μεταπείσει και να τις ξεκουνήσει να έρθουν μαζί μας, αλλά κι αυτή επίσης αποτυγχάνει οικτρά. Η καινούργια και σημαντικότερη δικαιολογία για να μείνουν πάση θυσία κλειδαμπαρωμένες στο ξενοδοχείο είναι το γεγονός ότι ένας φίλος τους θα έρθει για να πάρει τις βαλίτσες μας στην Washington, αλλά δεν γνωρίζουμε ακόμη την ακριβή ώρα που θα περάσει. Με τόσες πολλές αποσκευές που έχουμε, θα μας έβγαινε ο κούκος αηδόνι για την εσωτερική πτήση προς Washington. Οπότε οι κοπέλες επικοινώνησαν με αυτόν τον φίλο, ο οποίος ούτως ή άλλως είχε σκοπό να κάνει τη διαδρομή Νέα Υόρκη–Washington με το αυτοκίνητό του. Να είναι καλά ο άνθρωπος που συμφώνησε να πάρει μαζί του όλες μας τις αποσκευές. Ευτυχής που οι απόγονοί της διαθέτουν τόσο καλές οργανωτικές δεξιότητες, η μανούλα τους εγκαταλείπει πλέον κάθε προσπάθεια να τις πείσει και το παίρνει απόφαση ότι την αυριανή μέρα τη διαμορφώνει η καθεμιά όπως θέλει.

www.travel-made-simple.com

Συνεπώς, οι λίγο μεγαλύτερες και πιο power γυναίκες της παρέας αποφασίζουμε να πάρουμε τους δρόμους χωρίς τα κουρασμένα νιάτα. Διότι το επιχείρημα της μανούλας όντως στέκει: στο κάτω κάτω έχει έρθει από την Ευρώπη αποκλειστικά και μόνο για έναν σκοπό: να ρουφήξει όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες απ’ αυτή τη μεγαλούπολη. Σιγά μην κάτσει μέσα! Αν είναι να καθίσει σαν τον μαγκούφη, κάθεται και στο σπίτι της! Και μάλιστα δωρεάν! Εξάλλου, η Νέα Υόρκη είναι τόσο συναρπαστική, που δεν την ενοχλεί καθόλου να διανύει μίλια ατελείωτα στο Manhattan. Κάποτε υπήρχαν λάτρεις της περιπέτειας που περπατούσαν μίλια επί μιλίων και μάλιστα σε θερμοκρασίες Σαχάρας, με τρύπια παπούτσια, άκουσον, άκουσον, για ένα τσιγάρο με φίλτρο! Όπως στην παλιά διαφήμιση. Η μητέρα λάτρης της περιπέτειας, από τη μεριά της, διαθέτει παπούτσια κατάλληλα για αυτή την περίπτωση και είναι επιπλέον της άποψης ότι δεν είναι μόνο τα τσιγάρα που χαρίζουν μια αίσθηση ελευθερίας. Η περιοχή Washington Heights φαινόταν συναρπαστική στο χθεσινό musical. Ή μήπως και το Harlem; Η συμπαθητική κωμικός περιέγραψε πολύ παραστατικά τούτη τη συνοικία όπου τα τοματίνια έχουν κάνει πρόσφατα την είσοδό τους. Πόσο τη δελεάζει αυτή η ιδέα! Χωρίς τις κόρες θα μπορούσε η μάνα, μητέρα, μαμά να σουλατσάρει στο Harlem με την ησυχία της, και επιπλέον θα γλίτωνε από τα σχόλια περί απίστευτου καύσωνα, τρελού προγράμματος και ανυπόφορης μάνας…! Κάπως έτσι με παίρνει μονότερμα στο μπίρι μπίρι η φιλενάδα μου ενώ εγώ πραγματικά προσπαθώ να ακολουθήσω τον ειρμό των σκέψεών της… όσο μπορώ βέβαια.

www.spiesser-alfons.de

Ενθουσιασμένη με την ιδέα ότι θα ξεκινήσει μόνη της για νέες περιπέτειες, εύχεται στα κορίτσια της που μένουν πίσω στο ξενοδοχείο να έχουν επίσης μια χαλαρή μέρα. Επίσης, απαντούν τα παλιοκόριτσα λέγοντάς της κάτι σαν «να προσέχεις» και άλλο ένα περιπαικτικό σχόλιο τύπου «και απ’ το πεζοδρόμιο…». Ετοιμάζεται λοιπόν με μια έξαψη ενθουσιασμού να εκδράμει σέρνοντας και μένα ξοπίσω της. Πριν κλείσει η πόρτα πίσω μας, νομίζω ότι ακούω τη φωνή μιας κόρης. Μας προειδοποιεί να είμαστε πίσω «σπίτι» στην ώρα μας. Πάντα είχα υπερήφανα αυτιά, που λέει και ο λαός, μια κατάσταση που με τα χρόνια χειροτερεύει και μόνο υπερηφάνεια δεν με γεμίζει. Οπότε δεν ακούω ή τέλος πάντων δεν καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο πρέπει να επιστρέψουμε νωρίς. Βρισκόμαστε κιόλας στο ασανσέρ, που κατεβαίνει βιαστικά τους αμέτρητους ορόφους μέχρι να φτάσουμε στο ισόγειο. Λίγο αργότερα ανεβαίνουμε στο λεωφορείο, το οποίο πρόκειται να μας πάει στην περιοχή Washington Heights και  –γιατί όχι– στο Harlem.

Αμερική, η χώρα των απεριόριστων δυνατοτήτων. Αμερική, η χώρα των ακραίων αντιθέσεων: ή θα ψήνεσαι από τη ζέστη ή θα γίνεσαι παγοκολόνα. Η αγαπημένη συσκευή των Αμερικάνων είναι το κλιματιστικό. Το σύστημα κλιματισμού ρυθμίζεται με τέτοια ένταση, που όταν το ανοίγουν σε κάποιον χώρο σύντομα αρχίζουν να σχηματίζονται οι πρώτοι παγοκρύσταλλοι. Εννοείται ότι η κατάσταση που επικρατεί μέσα στο λεωφορείο είναι παρόμοια. Ελλείψει φουσκωτού μπουφάν, τυλίγομαι με ένα βαμβακερό φουλάρι, το οποίο για ευνόητους λόγους κουβαλάω συνέχεια στην τσάντα μου καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μου στις ΗΠΑ. Με τα πόδια μου κουλουριασμένα πάνω μου, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και προσπαθώ να επικεντρωθώ στη διαδρομή, αλλά αντ’ αυτού σκέφτομαι ποιους μαθηματικούς τύπους θα χρησιμοποιούσαν κάποιοι άλλοι «ειδήμονες» για να υπολογίσουν αν φτάνοντας στο Washington Heights θα είμαι παγωτό κασάτο ή απλά θα την έχω αρπάξει. Μάλλον πολλαπλασιάζουν την απόσταση που έχουμε να διανύσουμε με την εσωτερική θερμοκρασία εντός λεωφορείου και στη συνέχεια διαιρούν το αποτέλεσμα με τον χρόνο που απαιτείται για να φτάσω στον προορισμό μου. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων.

www.nypost.com

Είναι η εποχή κατά την οποία ναι μεν διαθέτουμε smartphone, αλλά δεν μπορούμε να σερφάρουμε απεριόριστα στο ίντερνετ και οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας δεν έχουν ακόμα σκαρφιστεί την παροχή πακέτων δεδομένων για το εξωτερικό. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την εφαρμογή google maps και αντ’ αυτού καθόμαστε με τον χάρτη της πόλης αγκαλιά και ακολουθούμε με τους δείκτες μας τη διαδρομή που καλύπτουμε. Το λεωφορείο περνά το Central Park και τα απέναντι κτίρια με τα πανάκριβα διαμερίσματα που μόνο λίγοι κοινοί θνητοί, αλλά πολλοί αστέρες μπορούν να αντέξουν οικονομικά. Διέρχεται επίσης από το Upper West Side, μια περιοχή που στη δεκαετία του 1950 κατοικούνταν ακόμη από την εργατική τάξη και από την οποία πήρε το όνομά της η μητέρα όλων των musical, το West Side Story. Ακριβώς εκεί διαδραματίζεται η ιστορία αγάπης με φόντο τη διαμάχη δύο αντίπαλων εθνοτικών συμμοριών: των Αγγλοσαξόνων Jets εναντίον των Πορτορικανών Sharks. Τέτοιου είδους διαμάχες ήταν μέρος της καθημερινότητας κατά τη δεκαετία του ’50. Στο πλαίσιο της αστικής ανάπλασης τούτη η περιοχή ξαναζωντάνεψε για να δημιουργηθεί εκεί μεταξύ άλλων το Lincoln Center for the Performing Arts, το σημαντικότερο και γνωστότερο κέντρο πολιτισμού της Νέας Υόρκης.

www.thenational.ae

Με το που τελειώνει στη δεξιά πλευρά το Central Park ξεκινά σύμφωνα με το χάρτη η περιοχή του Harlem. Ακόμη πιο βόρεια βρίσκεται το Columbia University. Το λεωφορείο είναι σχετικά άδειο, διότι σήμερα, όπως προείπα, είναι αργία και ο κόσμος έχει σίγουρα πολύ καλύτερα πράγματα να κάνει από το να προσπαθεί να βρει τον τόπο όπου διαδραματίζεται ένα musical. Κοιτάζω την περιοχή στον χάρτη και βλέπω ότι λίγο πιο ανατολικά βρίσκεται το Spanish Harlem. Και εκεί θα μπορούσαμε να κάνουμε μια στάση καθώς επιστρέφουμε πίσω στο ξενοδοχείο, προτείνω στη φίλη μου, δείχνοντάς της το σημείο στο χάρτη. Κάποιον λόγο θα είχε ο Carlos Santana να αφιερώσει σ’ αυτή τη συνοικία ολόκληρο τραγούδι, στο οποίο γίνεται λόγος για μια Maria, μια πανέμορφη κοπέλα που μεγάλωσε στο Spanish Harlem. Maria, Maria, she reminds me of a West Side Story, Growing up in Spanish Harlem, she’s living the life just like a movie star. Και καθώς η μουσική είναι άλλο ένα από τα χόμπι μου, ο ένας συνειρμός διαδέχεται τον άλλον και καταλήγω σε μια πολύ παλαιότερη αναφορά στο Spanish Harlem, από τον σπουδαίο τραγουδιστή της soul Ben E. King, τα τραγούδια του οποίου έχουν γίνει άπειρες διασκευές. Με καλύτερη μακράν αυτή της θρυλικής Aretha Franklin: There is a rose in Spanish Harlem…

Το λεωφορείο κατευθύνεται προς τα βόρεια του Manhattan αδειάζοντας ολοένα μέχρι το τέρμα. This is the final stop, ladies, μας πληροφορεί ο οδηγός του λεωφορείου κοιτάζοντάς μας από τον καθρέφτη, προφανώς επειδή τον ανησυχεί το γεγονός ότι οι μοναδικοι επιβάτες που απέμειναν στο όχημα δεν δίνουν κανένα σημείο ζωής. Σηκωνόμαστε κάπως διστακτικά, καθώς ο καλός άνθρωπος μας δείχνει το απέναντι κτίριο, το οποίο ξεπροβάλλει μέσα από μια κατάφυτη περιοχή. This is the touristic highlight in Washington Heights. I guess you want to visit The Met Cloisters. Η φωτογραφική μηχανή που κρέμεται από το λαιμό μου μαρτυρά θέλοντας και μη στοιχεία για την ταυτότητά μας. Κατεβαίνουμε από το λεωφορείο στο έλεος της ζοφερής ζέστης και –ευγνωμονώντας τον οδηγό από μέσα μου για τη σύσταση– πηγαίνουμε προς τη μονή, η οποία υπόσχεται τη λύτρωση από τις υψηλές θερμοκρασίες λόγω της χοντρής τοιχοποιίας. Προς μεγάλη χαρά της κολλητής μου εκεί υπάρχουν αρκετά φυλλάδια που παρέχουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες τόσο για την περιοχή όπου βρισκόμαστε όσο και για το ίδιο το κτίριο. Ξεφυλλίζοντάς τα για να πάρουμε μια πρώτη ιδέα ανακαλύπτουμε ότι είμαστε σε ένα από τα παραρτήματα του Metropolitan Museum of Art. Κοίτα να δεις τι σου κάνει ένα musical! Τύφλα να έχει το tripadvisor και οι λίστες με τα things-to-do.

www.mustseeplaces.eu

Με τα φυλλάδια ανά χείρας λοιπόν ξεκινάμε την περιήγηση στο κτιριακό συγκρότημα. Ενώ προσπαθώ να καταλάβω γιατί όλα εδώ γύρω μου θυμίζουν Ευρώπη, ακούγεται μια βαθιά φωνή να δίνει διαφωτιστικές πληροφορίες για το Met Cloisters μπροστά από ένα συγκεντρωμένο γκρουπ κι έτσι αποφασίζουμε να τους ακολουθούμε από εδώ και πέρα. Ο ξεναγός μάλλον μόλις ξεκίνησε το τουρ, διότι μιλά για την ίδρυση του κτιρίου, πώς δηλαδή οι υπεύθυνοι του Metropolitan Museum of Art δεν άργησαν να συνειδητοποιήσουν ότι το κεντρικό μουσείο στη Fifth Avenue δεν διέθετε αρκετό χώρο για να εκθέσει τα πολυάριθμα έργα τέχνης έτσι όπως τους αρμόζει. Οπότε έπρεπε να κατασκευαστεί ένα νέο κτίριο. Δεν μπορώ να κρύψω το μειδίαμά μου, καθώς τούτος ο λαός φημίζεται για την ικανότητά του να βρίσκει γρήγορες και αποτελεσματικές λύσεις σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Όταν οι Αμερικανοί χρειάζονται χώρο για να εκθέσουν έργα τέχνης, τότε θα ανεγερθεί χωρίς πολλά πολλά ένα νέο κτίριο. Just like that! Ο ξεναγός με τη βαθιά φωνή συνεχίζει: The public Park Fort Tryon in Washington Heights was a perfect place! Εννοεί το πάρκο που μας περιβάλλει. Αν καταλαβαίνω σωστά τα λεγόμενά του, υπήρχε ήδη ένα μουσείο στη Fort Washington Avenue, ένα είδος ιδιωτικού μουσείου που ονομαζόταν Gothic Collection.

Και τώρα ο ξεναγός προσθέτει μια πληροφορία που με αφήνει και πάλι έκπληκτη. Τούτο το ιδιωτικό μουσείο αποτελούσε στην ουσία μια μεγάλη συλλογή έργων ενός συλλέκτη τέχνης ονόματι George Gray Barnard. Ο εν λόγω κύριος άρχισε να συλλέγει διάφορα κομμάτια από γαλλικά μοναστήρια στις αρχές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου συγκεντρώνοντας πάνω από 600 έργα τέχνης, με σκοπό να δημιουργήσει εδώ, στη Νέα Υόρκη, ένα περιβάλλον που αποπνέει μεσαιωνική ατμόσφαιρα. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ και να ζητήσω διευκρινίσεις, αλλά ευτυχώς με προλαβαίνει μια Γαλλίδα, η οποία εκφράζει την περιέργειά της με παρόμοιο τρόπο, ενώ παράλληλα της φαίνεται αρκετά ύποπτο το γεγονός ότι αντί τα αντικείμενα από τα γαλλικά μοναστήρια να βρίσκονται στη θέση τους, δηλαδή στην πατρίδα τους, βρίσκονται στη Νέα Υόρκη. Η απάντηση είναι ότι ο κ. Barnard έζησε στη Γαλλία λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ήταν σπουδαίος συλλέκτης. Με μεγάλο ζήλο άρχισε εκεί να συγκεντρώνει τους 52 κίονες και ένα μεγάλο αριθμό από κιονόκρανα και στη συνέχεια να τα φορτώνει όλα μαζί σε πλοία για Αμερική. 

ny.curbed.com

But why?, πετάγομαι. ‘Οσο και να προσπαθώ να ανακαλύψω το νόημα που κρύβεται πίσω από τη φαεινή ιδέα να κουβαλάς κίονες από μια ήπειρο στην άλλη καταβάλλοντας όλο αυτόν τον κόπο, δεν το βρίσκω με τίποτα. Ο ξεναγός όμως δεν φαίνεται να κατανοεί ούτε στο ελάχιστο τον λόγο της έκπληξής μου και απαντά με αξιοθαύμαστη φυσικότητα σαν να ήταν αυτονόητο: Barnard was interested in medieval art, so he gathered discarded fragments of medieval architecture from French villages. Δεν καταλαβαίνω ούτε την προσέγγιση αυτού του Barnard ούτε την ευκολία με την οποία οι τελωνειακοί υπάλληλοι έκαναν τότε τα στραβά μάτια, για να μη μιλήσω και για τον ξεναγό, ο οποίος, έναν αιώνα αργότερα, προσπαθεί να μας το περάσει αυτό σαν να μην τρέχει τίποτα. Μα είναι δυνατόν να μπορεί έτσι απλά να παίρνει κανείς κίονες που δεν του ανήκουν; Τι σημασία έχει αν ήταν κάπου ξεδιαλεγμένοι ή πεταμένοι! Επιτρέψτε μου πάντως να έχω σοβαρές αμφιβολίες όσον αφορά αυτό το τελευταίο, λέω και κλείνω με την ερώτηση: Από ποιον λοιπόν ζήτησε την άδεια; Ο ξεναγός σηκώνει τους ώμους και απαντά: He found these Gothic antiquities by roaming the French countryside. Δηλαδή με άλλα λόγια κόβεις βόλτες στη γαλλική επαρχία, «βρίσκεις» μικροπράγματα όπως π.χ. κίονες και θεωρείς σωστό να τους πάρεις μαζί σου φεύγοντας! Πράγματι ενδιαφέρον! Η φίλη μου με σκουντάει διακριτικά υπονοώντας ότι θα ήταν καλύτερα να σωπάσω. Κατά κάποιον τρόπο δεν έχει και άδικο διότι τα σχόλιά μου δεν φαίνεται να προβληματίζουν καθόλου τον ξεναγό. Ούτε καν τον αγγίζουν: In 1914 he established this collection in a church-like building near his home.

Εμβρόντητη από το γεγονός ότι ένας ξεναγός τη σήμερον ημέρα δεν φαίνεται να αποδοκιμάζει το γεγονός ότι αρχαίοι κίονες αλλάζουν χώρα χωρίς σοβαρούς ελέγχους, ο νους μου θέλοντας και μη πάει –πού αλλού;– στην Ακρόπολη. Ο λόρδος Έλγιν, συνεπώς, δεν ήταν ο μόνος που είχε τολμήσει να μεταφέρει πολιτιστικά αγαθά από άλλες χώρες για να καλύψει την έλλειψη δικών του, εγχώριων. Τα περιβόητα Ελγίνεια Μάρμαρα εκτίθενται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου –πραγματικά έχω μεγάλη απορία γιατί αυτό το μουσείο λέγεται «Βρετανικό»– αντί να κοσμούν τον Παρθενώνα στην Ακρόπολη της Αθήνας, αντί να βρίσκονται δηλαδή στο σπίτι τους.

www.youtube.com/watch?v=zquBm_0xb

www.retrogradecanvas.wordpress.com/2015/05/26/why-the-elgin-marbles-should-stay-in-london/

Το ίδιο ισχύει για την Αφροδίτη της Μήλου και τη Νίκη της Σαμοθράκης. Αντί να είναι αντικείμενα θαυμασμού στο αντίστοιχο ελληνικό νησί ή έστω στην Αθήνα –δεν παύει να είναι η πρωτεύουσα της χώρας από όπου κατάγονται–, τα δύο αυτά αγάλματα είναι τα απόλυτα highlights του Λούβρου στο Παρίσι. Θα ήταν μάταιο να μοιραστώ αυτές μου τις σκέψεις σε τούτη την ομήγυρη, διότι, εκτός από εμένα και τη σιωπηλή πλέον Γαλλίδα, τέτοιου είδους μεταφορές αρχαιοτήτων από την πατρίδα τους σε άσχετη χώρα δεν φαίνεται να ενοχλούν κανέναν άλλον.

www.flickr.com 

www.windswaves.wordpress.com

Ο ξεναγός εν τω μεταξύ φτάνει τώρα στο σημείο να μας μιλήσει για τον γενναιόδωρο ευεργέτη που στήριξε οικονομικά το όλο εγχείρημα τούτου του μουσείου: The collection was purchased by John D. Rockefeller Jr. in 1925 and forms part of the nucleus of The Cloisters collection, συνεχίζει την αφήγησή του ενθουσιασμένος, μην μπορώντας να κρύψει την περηφάνια του για Αμερικανούς όπως ο Rockefeller ο νεότερος – πιθανότατα και όπως ο Rockefeller ο πρεσβύτερος. Στο κάτω κάτω δεν μπορεί ο καθένας να αγοράσει μια τέτοια έκταση και αργότερα να τη μετατρέψει σε μέρος του Metropolitan Museum of Art. Ομολογουμένως το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία, διότι το κτιριακό συγκρότημα και μεσαίωνα θυμίζει και δίνει την εντύπωση του ιστορικού μνημείου, ειδικά από τη στιγμή που σήμερα στεγάζει μέρος της συλλογής μεσαιωνικών και εκκλησιαστικών έργων τέχνης.

Έρχεται και πάλι η σειρά της Γαλλίδας, που τώρα θέλει να μάθει περισσότερα για τη λειτουργία της μονής και ρωτάει αν πρόκειται για γυναικείο ή ανδρικό μοναστήρι. Ο ξεναγός χαμογελάει και απαντά ότι η συγκεκριμένη ερώτηση τίθεται συχνά, αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό μοναστήρι. Πρόκειται αποκλειστικά και μόνο για την προσπάθεια να ενσωματωθούν σε ένα χώρο τα αυθεντικά στοιχεία των ευρωπαϊκών μοναστηριών κι έτσι να συντεθεί μια πιστή αναπαράστασή τους. Δυστυχώς ο Barnard τότε, αν και επέδειξε μεγάλο ζήλο, δεν έφερε αρκετούς ακέραιους κίονες από τη Γαλλία, αναγκάζεται με λύπη να διαπιστώσει στη συνέχεια ο ξεναγός μας. Μα που είχε το μυαλό του αυτός ο άνθρωπος και δεν τα έφερε όλα; μου ξεφεύγει με μια ελαφρώς ειρωνική χροιά. Το σχόλιό μου βρίσκει απόλυτα σύμφωνο τον ξεναγό, κυρίως επειδή δεν αντιλαμβάνεται το ειρωνικό υπονοούμενο. Σχεδόν μπορείς να διαβάσεις τη σκέψη του και να καταλάβεις ότι προτιμά οι δουλειές να γίνονται με το σκεπτικό: «αφού μπήκες που μπήκες στον κόπο, κάν’ το και σωστά, βρε αδελφέ». Δεν αντέχει με τίποτα τα επιφανειακά πασαλείμματα, πώς να το κάνουμε. Άλλωστε τότε βρήκαν τη λύση και με συνοπτικές διαδικασίες συμπλήρωσαν απλά τα κομμάτια που έλειπαν. Γι’ αυτό τούτο το κτιριακό συγκρότημα στο Fort Tryon Park αποτελεί, θα έλεγε κανείς, ένα μίγμα παλαιού και καινούργιου. Και πάλι πρέπει να παραδεχτώ ότι πράγματι οι Αμερικανοί δεν το πολυζαλίζουν ούτε και περιμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και σ’ αυτή την περίπτωση την πρακτική λύση τη βγάζουν από το μανίκι. Για παράδειγμα, αν πρόκειται να διαμορφώσουν μια συμμετρική αυλή με τους κίονες του Barnard, αλλά δυστυχώς ο αριθμός τους δεν επαρκεί για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, τότε απλά προσθέτουν αντίγραφα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι Αμερικανοί είναι γνωστοί για το πόσο απρόσεκτα μεταχειρίζονται τα πολιτιστικά αγαθά που προέρχονται από άλλες χώρες, πιθανότατα επειδή δεν διαθέτουν δικά τους.

www.miifotos.com

Ο άνθρωπος που μας μιλάει  δεν γνωρίζει μόνο πολλές λεπτομέρειες για τούτο το κτίριο, αλλά στη συνέχεια μας εξηγεί και το πώς πήρε το όνομά της η περιοχή Washington Heights. Επρόκειτο για το υψηλότερο φυσικό σημείο του Manhattan, 81 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, κι εκεί ο στρατηγός George Washington ίδρυσε το ομώνυμο φρούριο με το στρατόπεδο του επαναστατικού αγώνα. Έπειτα, σε μια προσπάθεια να κάνει την ξενάγηση πιο διαδραστική, ο ξεναγός μάς ζητά να μαντέψουμε ποια είναι η πληθυσμιακή σύνθεση τούτης της περιοχής. Το χθεσινό musical αποδεικνύεται χρήσιμο, οπότε η υπόθεσή μου ότι ο πληθυσμός αποτελείται από ανθρώπους με καταγωγή τη Λατινική Αμερική είναι σίγουρα σωστή. Δεν έχω όμως καμία μα καμία διάθεση να του κάνω τη χάρη και να συμμετέχω στο κουίζ του. Το αντίθετο όμως ισχύει για την κολλητή μου, η οποία δεν φαίνεται να ενοχλείται όσο εγώ από το γεγονός ότι ένας Αμερικανός ξεναγός κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα – γαλλικά στην προκειμένη περίπτωση. Χωρίς να το πολυαναλύει είναι απλά χαρούμενη που μπορεί να προσφέρει κάτι στη συζήτηση δίνοντας την απάντηση στην τρίβιαλ ερώτηση. Αφού της ρίχνει ένα βλέμμα που υπονοεί «σε παραδέχομαι», ο ξεναγός μάς εξηγεί ότι σήμερα πράγματι ο πληθυσμός της περιοχής αποτελείται κυρίως από ισπανόφωνους μετανάστες, με προέλευση κατά κύριο λόγο από τη Δομινικανή Δημοκρατία και το Πουέρτο Ρίκο.

Ωστόσο, υπήρχαν πάντα περιοχές με έντονο το εβραϊκό στοιχείο. Η πληροφορία αυτή τον βοηθά να περάσει στην επόμενη ερώτηση του κουίζ του. If I give you the name of an American politician who lived in this area maybe you can tell me where these Jewish people came from. Αναφέρει τον υπουργό Εξωτερικών της δεκαετίας του 1970 Henry Kissinger, με αποτέλεσμα η Γερμανίδα να λάμψει και πάλι μεταξύ των τουριστών –μαντέψτε σας παρακαλώ για ποια μιλάμε– απαντώντας σωστά στην ερώτηση. Είναι σαφές ότι ο ξεναγός μένει κατενθουσιασμένος με τις γνώσεις της καθώς και με την ικανότητά της να αφομοιώνει πληροφορίες. Πράγματι, πολλοί Εβραίοι από τη Γερμανία και την Αυστρία ήρθαν εδώ προκειμένου να γλιτώσουν από τον εθνικοσοσιαλισμό. 

www.history.com

Και επειδή πολλοί προέρχονταν αρχικά από την πόλη Frankfurt am Main, πώς νομίζετε ότι αποκαλούσαν μεταξύ τους τη συνοικία αυτή; Με το που διατυπώνει αυτή την ερώτηση γυρνάει προς την έξυπνη φίλη μου περιμένοντας ότι θα διαπρέψει και πάλι, αλλά δυστυχώς αυτή τη φορά τον απογοητεύει, σηκώνοντας τους ώμους της με απορία. Η απάντηση τελικά είναι “Frankfurt-on-the-Hudson”, που ακούγεται πολύ εύλογη, αν και ποτέ στη ζωή μου δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει τέτοια ονομασία. Σε καμία άλλη συνοικία της Νέας Υόρκης πάντως δεν έζησαν τόσο πολλοί Γερμανοεβραίοι όσοι εδώ. Αυτό όμως άλλαξε δύο δεκαετίες αργότερα, κάτι που φαίνεται και από τη μετονομασία της περιοχής σε «Astoria του Manhattan». Το συμπέρασμα της φιλενάδας μου, ότι πιθανότατα είχε αυξηθεί το ποσοστό των Ελλήνων κατοίκων και γι’ αυτό το λόγο η κοινότητα είχε ονομαστεί έτσι, ανεβάζει στα ουράνια το θαυμασμό του ξεναγού προς το άτομό της.

Αχ, να ήταν οι κόρες της από μια γωνιά, να μπορούσαν να καμαρώσουν την ανυπόφορη, την εκνευριστική μανούλα τους, που αυτή τη φορά δεν τις έκανε ρεζίλι… αλλά διέπρεψε!

 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ…

 

 

www.youtube.com/watch?v=VdVN1CPU-8

 

Μετάφραση από τα γερμανικά: Πελαγία Ξεπαπαδάκου

 

Φιλολογική επιμέλεια: Βασίλης Πάγκαλος

 

Copyright 2019 Christina Antoniadou / All rights reserved

 

Beitragsbild:www.themarysue.com