Χριστίνα Αντωνιάδου

Νά ‘μαστε λοιπόν στη Νέα Υόρκη, μια χαρούμενη γυναικοπαρέα. Οι πρώτες μέρες της διαμονής μας σε τούτη την μεγαλούπολη ήταν αφιερωμένες στα κυριότερα αξιοθέατα, ήρθε η ώρα όμως τώρα να πάμε στο Greenwich Village, την «in» περιοχή με τα πολλά καφέ, μπαρ και εστιατόρια όπου συχνάζουν καλλιτέχνες… και όχι μόνο. Όπως και όλες τις προηγούμενες ημέρες, σουλατσάρουμε στα διάφορα καταστήματα και περνάμε μπροστά από πάγκους με αναμνηστικά, όπου πουλιούνται μπλουζάκια, τσάντες, κούπες, αναπτήρες και οτιδήποτε άλλο ποθεί η ψυχή σου. Πρόκειται για απαραίτητα και μη αντικείμενα καθημερινής χρήσης, στα οποία αναγράφεται το όχι και τόσο ευφάνταστο σλόγκαν: «I love New York». Ως επί το πλείστον, η λέξη «love» συμβολίζεται με μια κόκκινη καρδιά. Μας έχει κουράσει ήδη αυτό το σλόγκαν και μάλλον όχι μόνο εμάς, όπως μας το επιβεβαιώνει μια παρέα νεαρών ανδρών που περπατούν στο Greenwich Village. Όλοι τους φορούν λευκά μπλουζάκια, στα οποία αναγράφεται με μεγάλα γράμματα και με ύφος ξεκάθαρο, που μάλιστα θα τολμούσα να πω ότι δεν χωράει άλλη ερμηνεία: «Go love your own city!». Γελάμε μ’ αυτή την πετυχημένη αν και όχι ιδιαίτερα φιλόξενη ιδέα και σηκώνουμε τους αντίχειρές μας προς τους νεαρούς άνδρες για να δείξουμε ότι συμφωνούμε. Μας απαντούν με την ίδια χειρονομία.

www.untappedcities.com

Αφού βολτάρουμε κατά μήκος της διάσημης οδού Christopher Street, λέμε να κάτσουμε κάπου να τσιμπήσουμε και να πιούμε κάτι. Μπαίνουμε στο πρώτο εστιατόριο που βρίσκουμε μπροστά μας, το οποίο θα μας προσφέρει μια γαστρονομική εμπειρία «τρίτου τύπου». Πριν καλά καλά καθίσουμε, μας χτυπά κατάμουτρα ο κρύος αέρας από τον κλιματισμό –όπως βέβαια συνηθίζεται παντού στην Αμερική– και βάζουμε γρήγορα γρήγορα τις ζακέτες μας, τις οποίες καλά κάνουμε τελικά και κουβαλάμε στις τσάντες μας. Το βλέμμα μας σκανάρει όλο το εστιατόριο προκειμένου να εντοπίσουμε τη συσκευή που είναι υπεύθυνη για τις συνθήκες παγετού, ώστε να μη βρεθούμε κοντά της. Αν εξαιρέσουμε έναν νεαρό άνδρα που κάθεται σε ένα μικρό τραπέζι σκυμμένος πάνω από το πιάτο του, είμαστε οι μόνοι πελάτες. Πίσω από τον πάγκο του μπαρ βρίσκεται μια εύσωμη γυναίκα με κοντό κούρεμα. Mε ένα απότομο νεύμα μας δίνει να καταλάβουμε ότι οι παραγγελίες για το φαγητό και το ποτό γίνονται στο μπαρ. Πες το κι έγινε – ή εν προκειμένω γνέψε κι έγινε.

Η εύσωμη κυρία με το κοντό κούρεμα δεν διακρίνεται για τη φιλική προς τον πελάτη συμπεριφορά της. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει. Και μιλάμε για τις ΗΠΑ, τη χώρα όπου ο τρόπος εξυπηρέτησης αποτελεί την επιτομή της φιλικής προς τον πελάτη συμπεριφοράς, τη χώρα όπου πιθανώς συνελήφθη η ιδέα της έννοιας «customer friendly», τη χώρα όπου ο πελάτης με το που μπαίνει κάπου τον υποδέχονται με ένα λαμπερό χαμόγελο και με την εύστοχη ερώτηση How is your day today? – οπότε σκλαβωμένος από τόση ευγένεια δεν μπορεί παρά να ανταποδώσει κι αυτός με ένα χαμόγελο. Σε μια τέτοια περίπτωση τις πρώτες φορές γυρνούσα να κοιτάξω λίγο μπερδεμένη, γιατί υπέθετα ότι ακριβώς πίσω από μένα μπήκε στο κατάστημα και η καλύτερη φίλη της πωλήτριας. Μετά όμως από επανειλημμένες ενθουσιώδεις υποδοχές –χωρίς να με ακουλουθεί κανείς–, είμαι σίγουρη πλέον ότι αυτά τα θερμά καλωσορίσματα προορίζονται κάθε φορά αποκλειστικά και μόνο για εμένα, την άγνωστη πελάτισσα. Και το απολαμβάνω δεόντως, γιατί γνωρίζω επίσης ότι στην Ευρώπη η αντιμετώπιση μπορεί να είναι και εντελώς διαφορετική.

www.commons.wikimedia.org

Ας επιστρέψουμε όμως τώρα στο εστιατόριο της Christopher Street: Καθώς μας ρωτάει η κυρία πίσω από τον πάγκο τι θα θέλαμε, νομίζουμε πως ακούμε ένα σκύλο να γαβγίζει. Με πολύ κακόηχο γάβγισμα μάλιστα. Κάπως τρομοκρατημένες από το απότομο ύφος της αναγκαζόμαστε, χάριν ευκολίας, να παραγγείλουμε το απλούστερο χάμπουργκερ του μενού, που δεν χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις. Το ίδιο επί τέσσερα και άλλες τόσες Coca Cola, ως είθισται στις ΗΠΑ: When in Rome, do as the Romans do. Καθώς η γυναίκα ετοιμάζει τα αμερικάνικα μπιφτέκια, την παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου και διαπιστώνω ότι η στιβαρή σωματική της διάπλαση και οι όχι και τόσο χαριτωμένες κινήσεις της την κάνουν να φαίνεται πολύ αρρενωπή, κάτι που επιβεβαιώνεται και από το καρό φανελένιο πουκάμισο που μάλλον έριξε πρόχειρα πάνω της όταν σηκώθηκε το πρωί.

Μόλις η παραγγελία είναι έτοιμη, μας σφυρίζει και δείχνει πάλι με ένα νεύμα τον πάγκο του μπαρ. Αν την έχω ψυχολογήσει σωστά, θα πρέπει να δείχνουμε ότι δεν έχουμε θέμα με όλο αυτό, οπότε σηκωνόμαστε υπάκουα για να πάμε να πάρουμε τα πιάτα και τα ποτήρια μας από τον πάγκο – όπως ακριβώς μας υπέδειξε. Εκεί αντικρίζουμε μια χαρακτηριστική εικόνα της αμερικανικής γαστρονομίας: τα τεραστίων διαστάσεων πιάτα είναι παραγεμισμένα με φύλλα από μαρούλι, σος, τηγανιτές πατάτες και φυσικά με γιγάντια χάμπουργκερ, αλλά μιλάμε για τόσο μεγάλα που δεν πιάνονται με τα χέρια, παρά παλεύονται μόνο με τη βοήθεια από μαχαιροπήρουνα. Δίπλα τους αντί για κανονικά ποτήρια υπάρχουν μικροί διάφανοι πλαστικοί κουβάδες, οι οποίοι πρώτα γεμίζουν ως επάνω με μεγάλους όγκους πάγου και ύστερα με το υγρό της αρεσκείας του πελάτη, στην περίπτωσή μας δηλαδή με Coca Cola. Συνεπώς στις ΗΠΑ δεν πίνεις ποτό με παγάκια, αλλά πάγο που περιβάλλεται από ποτό.

www.health.usnews.com

Τα φέρνουμε όλα στο τραπέζι μας, καθόμαστε, πιάνουμε τα μαχαιροπίρουνα όπως μας υπαγορεύουν οι καλοί μας τρόποι και σκύβουμε από πάνω τους χωρίς να βγάλουμε άχνα. Λίγο αργότερα, και αφού έχουμε φάει δύο μπουκιές από το χάμπουργκερ χωρίς να πούμε λέξη, ο μοναδικός άνδρας στο χώρο ετοιμάζεται να φύγει από το κατάστημα. Η γυναίκα πίσω από τον πάγκο τού σφυρίζει με άκρατο επαγγελματισμό και τού φωνάζει με βαθιά φωνή σαν να ψάχνεται για καβγά: Hey! Are you not gonna pay? Ο μικροσκοπικός και λεπτοκαμωμένος Αμερικανός κάνει μεταβολή και ετοιμάζεται να δώσει εξηγήσεις: I am not gonna pay. I just saw you smoking in the kitchen. You know it is not allowed to smoke in the kitchen, so I won’t pay.

www.businessinsider.com

Κρατά ήδη το πόμολο της πόρτας με το δεξί του χέρι για να εξαφανιστεί, αλλά επί της παρούσης λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή χωρίς την αντρουά κυρία, η οποία παρά τη σωματική της διάπλαση αποδεικνύεται απίστευτα ευλύγιστη. Πριν καταλάβουμε καλά καλά τι συμβαίνει –πιθανότατα και η μισή μερίδα Αμερικανού έπαθε το ίδιο– πηδά σαν αίλουρος με ένα σάλτο πάνω από τον πάγκο. Με τρία μεγάλα βήματα βρίσκεται μπροστά του στην πόρτα για να του δείξει πώς αντιμετωπίζονται οι πελάτες σ’ αυτό το εστιατόριο όταν τολμούν να είναι ανυπάκουοι. Αρπάζει τον έκπληκτο από την απρόσμενη εξέλιξη των γεγονότων νεαρό με αποφασιστικότητα από το γιακά, όπως συνηθίζεται μόνο στις ταινίες, τον τραβάει προς το μέρος της και του ρίχνει ένα βρισίδι του χειρίστου είδους, όπου το son of a bitch θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο σαλονάτη έκφραση. Άφωνες παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα και καθόμαστε όλες με τα μαχαιροπίρουνα στο χέρι, τη μπουκιά στο στόμα και τα μάτια μας στραμμένα στην πόρτα και στα όσα εκτυλίσσονται εκεί. Κοινώς έχουμε μείνει παγωτό. Δεν μασάμε, δεν καταπίνουμε. Πού να τολμήσουμε;

Ο τοσοδούλης είναι τουλάχιστον το ίδιο συγκλονισμένος με εμάς, τις τέσσερις πελάτισσες του εστιατορίου, ενώ με δυσκολία μπορεί να πιστέψει ότι τα πόδια του μόλις που αγγίζουν το έδαφος καθώς τον σηκώνει η εύσωμη γυναίκα. Πανικόβλητος βγάζει από την τσέπη του μερικά δολάρια και προσπαθεί να τα κρατήσει μπροστά στα μάτια της μαινόμενης ιδιοκτήτριας ενώ την εκλιπαρεί με το βλέμμα του. Εκείνη υψώνει τη γροθιά της προφανώς με σκοπό να του δώσει μια μπουνιά. Με το που βλέπει τα χαρτονομίσματα τον αφήνει, με αποτέλεσμα αυτός να σκάσει λίγο άτσαλα στο έδαφος. Αρπάζει τα χρήματα από το χέρι του, ανοίγει την πόρτα και του δίνει μια ωραιότατη κλοτσιά στα οπίσθια. Ταυτόχρονα του ουρλιάζει τόσο πολύ που γίνεται κατακόκκινη, ολοζώντανο παράδειγμα της έκφρασης «μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι». Μέσα στην αγανάκτησή της χρησιμοποιεί φρασεολογία Αμερικανού λιμενεργάτη που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως εξής: Χάσου από μπροστά μου παλιοτόμαρο και μην τολμήσεις να ξαναπατήσεις το πόδι σου εδώ μέσα!

www.bodyhacks.com

Αφού το καημένο το ανθρωπάκι φεύγει κακήν κακώς και χωρίς να πει κουβέντα, αυτή κλείνει την πόρτα με έναν εκκωφαντικό κρότο για να σηματοδοτήσει το γκραν φινάλε της σκηνής, γυρίζει κι έρχεται κατά πάνω μας με εριστική διάθεση. Ακαριαία στρέφουμε όλη μας την προσοχή στα χάμπουργκερ, πάνω από τα οποία σκύβουμε με ζήλο, αλλά τα τρώμε με μισή καρδιά. Μετά από όλη αυτή τη σκηνή που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας, μας έχει κοπεί η όρεξη. Για τα καλά όμως! Όταν μας απευθύνεται, ο τόνος της φωνής της έχει κάτι από Ιερά Εξέταση. Το ίδιο αποπνέουν και οι επιβαλλόμενες καλλιτεχνικές παύσεις: Για να εξηγούμαστε… Δεν είδατε τίποτα!… Αντιλαβού;… Απολύτως τίποτα! Για να μην αναφερθούμε στις τρομερές συνέπειες, για τις οποίες δεν χρειάζεται καν να μας απειλήσει λεκτικά, αλλά μας τις αποσαφηνίζει απολύτως μιλώντας με τα μάτια. Δεν τολμάμε καν να σηκώσουμε το βλέμμα μας και να της επιβεβαιώσουμε με ένα νεύμα ότι μάτια έχουμε και δεν βλέπουμε, αυτιά έχουμε και δεν ακούμε, και γι’αυτό το λόγο δεν θα μπορούσαμε να έχουμε αντιληφθεί τίποτα, I promise you, απολύτως τίποτα από το συμβάν.

www.vectorstock.com

Η όχι και τόσο ευαίσθητη οικοδέσποινα εκτονώνει την περίσσεια επιθετικότητά της πίσω από τον πάγκο του μπαρ κλοτσώντας και χτυπώντας. Ενώ συνεχίζει να εξαπολύει βρισιές χωρίς ενδοιασμούς, σκεφτόμαστε εναγωνίως πώς θα μπορούσαμε να ζητήσουμε τον λογαριασμό χωρίς να θέσουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο. Όμως είναι πλέον πολύ αργά για κάτι τέτοιο, διότι ο νεαρούλης που εκδιώχθηκε κακήν κακώς μπαίνει πάλι μέσα στο μαγαζί. Με έναν αστυνομικό ξοπίσω του.

www.people.com

Με τον τρόπο που αρμόζει στις περιστάσεις φέρνει την ιδιοκτήτρια ενώπιον του αστυνομικού. Εκείνη πάλι κάθε άλλο παρά λεπτεπίλεπτη δείχνει, οπότε οι κατηγορίες του εναντίον της φαίνονται πολύ πειστικές: That’s her! I was physically attacked by her. She should be arrested, officer. Με το που ακούμε αυτά τα λόγια, δεν τολμάμε ούτε ματιές να ανταλλάξουμε, πόσο μάλλον να κοιτάξουμε προς την πόρτα. Σκύβουμε ακόμη περισσότερο πάνω από τα χάμπουργκερ, τα οποία πλησιάζουμε επικίνδυνα με την άκρη της μύτης μας. Για να σιγουρέψουμε ότι δεν θα απευθυνθεί κανείς σ’ εμάς, χώνουμε όλες μαζί –λες και είμαστε συνεννοημένες– ένα μεγάλο κομμάτι από τα χάμπουργκερ στο στόμα μας για να είμαστε μπουκωμένες και καθόμαστε ακίνητες στις θέσεις μας με φουσκωμένα μάγουλα και ακόμη πιο χαμηλωμένο βλέμμα. Αντιλαμβανόμενη την κρισιμότητα της κατάστασης, η ιδιοκτήτρια του εστιατορίου μεταλλάσσεται σε εξυπηρετική και ευγενική, χαρίζει στον αστυνομικό ένα ωραίο χαμόγελο –αδύνατον να καταλάβω πώς της βγήκε– και του δείχνει τα έγγραφα και την άδεια που της ζήτησε. Μελιστάλαχτη τόσο στη συμπεριφορά όσο και στον τρόπο ομιλίας της, σε βαθμό που η φωνή της ακούγεται σαν μουσική στα αυτιά μας, πλήρως μεταλλαγμένη ψιθυρίζει ότι δυστυχώς δεν γνωρίζει για τι πράγμα μιλά ο νεαρός. Ότι by the way τον βλέπει πρώτη φορά στη ζωή της, διότι believe me, officer, I never forget a face! Τώρα που ο νεαρός κατηγορείται και για ψευδή δήλωση, αισθάνεται υποχρεωμένος να τραβήξει τον τελευταίο άσο από το μανίκι του και να στραφεί προς τις τέσσερις γυναίκες οι οποίες σκύβουν πάνω από τα πιάτα τους που δεν λένε να αδειάσουν: If you ask the ladies over there, they will confirm to you that I am telling the truth.

Στα πρόσωπά μας ζωγραφίζονται τα σημάδια του πανικού. Ακούμε τις βαριές μπότες του αστυνομικού καθώς μας πλησιάζει, ακούμε που σταματά ακριβώς μπροστά μας και τη φωνή του να μας μιλάει σαν να γυρίζεται εδώ και τώρα στη Νέα Υόρκη μια σκηνή ταινίας: Sorry to interrupt you ladies, can I please ask you some questions? Τέσσερα τρομαγμένα ζευγάρια μάτια τον κοιτούν.

www.stanfordflipside.com

Βρίσκεστε εδώ, σ’ αυτό το εστιατόριο, αρκετή ώρα; Κουνάμε και οι τέσσερις καταφατικά τα κεφάλια μας και αρκετά συγχρονισμένα, όπως οφείλω να ομολογήσω εκ των υστέρων. Μπορείτε να επιβεβαιώσετε τα λεγόμενα του νεαρού, ότι δηλαδή δέχθηκε επίθεση από την ιδιοκτήτρια του εστιατορίου; Καθώς καμιά από εμάς δεν είναι σε θέση να απαντήσει ή τουλάχιστον να δώσει ένα σημάδι ζωής με ένα νεύμα, επαναλαμβάνει την ερώτηση ακόμα πιο φιλικά από πριν. Η χειρονομία που κάνει η αφιλόξενη ιδιοκτήτρια πίσω από την πλάτη του αστυνομικού διευκολύνει και επιταχύνει σημαντικά την απάντηση στην ερώτηση. Μισοκλείνοντας τα μάτια της και με χείλη σφιγμένα τόσο που σπέρνουν τον τρόμο, περνάει τον αντίχειρά της οριζόντια από τη μια άκρη του λαιμού της στην άλλη, υπενθυμίζοντάς μας τις αμετάκλητες συνέπειες που μπορεί να έχει μια απερίσκεπτη απάντηση από την πλευρά μας. Ταυτόχρονα και αρκετά πειστικά, λες και μας δόθηκε πρόσταγμα, κουνάμε αρνητικά τα κεφάλια μας. Και οι τέσσερις. Για το λόγο αυτό ο αστυνομικός αναγκάζεται να γίνει πιο επεξηγηματικός: So he was not physically attacked by that lady? Και πάλι κουνάμε τα κεφάλια μας με έναν ιδιότυπο συγχρονισμό που έχει γίνει πλέον σήμα κατατεθέν μας. Σαν να είμαστε κουρδιστά λούτρινα ζωάκια. Ο νεαρός λεπτοκαμωμένος άνδρας γίνεται έξω φρενών και προσπαθεί να παρέμβει για να διορθώσει τα πράγματα: Officer, the ladies are lying. They really are lying. They have seen it all and can confirm what happened. But they are lying! Probably because they are scared of her.

Δεδομένου ότι έχουμε τον λόγο του ενός ενάντια στο λόγο του άλλου και επειδή παρά τη θέλησή μας θέτουμε την ιδιοκτήτρια υπό την προστασία μας, ούτε ο αστυνομικός ούτε ο λεπτεπίλεπτος άνθρωπος μπορούν να κάνουν κάτι. Ως εκ τούτου, ο αστυνομικός τον συμβουλεύει να υποβάλει μήνυση εναντίον της γυναίκας και στη συνέχεια αποχωρεί χαιρετώντας μας. Ο νεαρός Αμερικανός παραμένει κοντά στην είσοδο αλλά σε απόσταση ασφαλείας και μας φωνάζει με τρεμάμενη φωνή και με το πόμολο της πόρτας στο χέρι: Shame on you! That’s not right. You took her side, και δείχνει την κοντόχοντρη που χαμογελάει πονηρά, even though you knew she was lying! Μ’ αυτά τα λόγια εγκαταλείπει το εστιατόριο απογοητευμένος.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο άκαιρο τώρα από το να τσιτώσουμε τα όρια της υπομονής της εν λόγω κυρίας, γι’ αυτό ζητάμε λιγόψυχα το λογαριασμό, αν και τα χάμπουργκερ παραμένουν ανέγγιχτα εδώ και ώρα. Όπως είθισται στις ΗΠΑ, η οικοδέσποινα μας ρωτάει χαμογελώντας πλατιά: Was everything alright? Τέσσερα κεφάλια που νεύουν με υπερβάλλοντα ζήλο επιβεβαιώνουν ότι τα χάμπουργκερ ήταν εξαιρετικής ποιότητας. Με μια ματιά στα σχεδόν γεμάτα πιάτα, πετάει την επόμενη κλασσική αμερικάνικη ερώτηση: Would you like a to-go box? Με σκυμμένο το κεφάλι ψελλίζω κάτι σαν No, thank you, it’s ok, διότι και ώρες να περάσουν καμιά μας δεν πρόκειται να έχει όρεξη να φάει τα περισσεύματα μετά από ένα τόσο εξευτελιστικό θέαμα. Καθώς ξεγλιστράμε να φύγουμε υπό το σύνθημα «την κάνουμε με ελαφρά», θαρρώ πως μπορώ να δω με την άκρη του ματιού μου την ιδιοκτήτρια να παρακολουθεί αραχτή την πανικόβλητη φυγή μας με την έκφραση του θριαμβευτή. Και αν δεν κάνω λάθος, ανάβει κιόλας με προκλητικά χαλαρό ύφος ένα τσιγάρο, τραβάει με απόλαυση μια τζούρα και μας αποχαιρετά βγάζοντάς μας περιπαιχτικά τη γλώσσα. I love New York!!!

www.dailymail.co.uk (Foto: Miriam Haas)

Μετάφραση από τα γερμανικά: Πελαγία Ξεπαπαδάκου

Φιλολογική επιμέλεια: Βασίλης Πάγκαλος

Copyright 2019 Christina Antoniadou / All rights reserved

Beitragsbild:https://theweblicist.com/ny-summer-in-greenwich-village-signs-and-storefronts/