Χριστίνα Αντωνιάδου

 

 

Με τα κινητά τηλέφωνα –και πιο πρόσφατα με τα smartphones– ζω ένα δράμα. Με αντιπαθούν απροκάλυπτα. Πραγματικά δεν βρίσκω άλλο τρόπο να εξηγήσω για ποιο λόγο ανά τακτά χρονικά διαστήματα με αποχαιρετούν οριστικά και αμετάκλητα. Εν τω μεταξύ, εγώ καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για να τα φροντίζω επιμελώς, τα περιβάλλω με αγάπη και στοργή, για να μη σας πω και με Προδέρμ, τους φοράω εξωφρενικά ακριβές θήκες, τα πηγαίνω σε ειδικούς για να τους περάσουν την προστατευτική μεμβράνη στην οθόνη χωρίς να σχηματίζονται φυσαλίδες αέρα –εγώ η ίδια δυστυχώς δεν διαθέτω την υπομονή που απαιτείται για αυτή τη διαδικασία– και είμαι εξαιρετικά προσεκτική ώστε να μην πέφτουν στο πάτωμα ή με ένα πλατς μέσα στη λεκάνη της τουαλέτας. Απ΄ ότι ακούω και διαβάζω αυτό το τελευταίο το καταφέρνουν πολλοί άνθρωποι καθαρά από αφηρημάδα κάτι μέρες που όλα τους πάνε στραβά. Ενώ εγώ! Με τον τρόπο που μεταχειρίζομαι τα τηλέφωνά μου η μεγάλη διάρκεια ζωής τους είναι εγγυημένη. Τι άλλο θέλουν πια;

Το πρώτο κινητό τηλέφωνο που με αποχαιρέτησε ήταν σε ένα ιστιοπλοϊκό ταξίδι με φίλους. Είναι λοιπόν ακόμα τα χρόνια εκείνα που ένα τηλέφωνο της εταιρίας Nokia αποτελεί κάτι το ξεχωριστό. Πρόκειται για ένα από εκείνα τα κινητά που χρησιμοποιούνται μόνο για κλήσεις ή στην καλύτερη περίπτωση για αποστολή μηνυμάτων. Είναι η εποχή που το SMS συντάσσεται επειδή υπάρχει πραγματικός λόγος και όχι από απλή ανία ή επειδή δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις. Δεν υπάρχει πουθενά ίντερνετ, πόσο μάλλον κοινωνικά μέσα δικτύωσης – ούτε Facebook, ούτε Instagram, ούτε Twitter. Οι άνθρωποι συνομιλούν ακόμα μεταξύ τους και κοιτάζονται στα μάτια, χωρίς το κεφάλι να σκύβει και να κρέμεται πάνω από μια οθόνη με το βλέμμα καρφωμένο σ’ αυτήν. Χωρίς αυχενικό σύνδρομο εξαιτίας του κινητού.

Και μιας και μιλάμε για ιστιοπλοϊκό ταξίδι, ο αγαπητός αναγνώστης θα μπορούσε να καταλήξει στο εύλογο συμπέρασμα ότι το ατύχημα συμβαίνει στο Αιγαίο, όπου μικρά και μεγάλα αντικείμενα θα μπορούσαν εύκολα να πέσουν στα βαθιά νερά εξαιτίας των ισχυρών ανέμων και της μεγάλης θαλασσοταραχής. Λάθος συμπέρασμα. Για το εν λόγω ιστιοπλοϊκό ταξίδι επιλέγουμε τις λίμνες στην περιοχή Mecklenburg της Γερμανίας και μάλιστα σε μια εποχή ζεστή και αποπνικτική που δεν υπόσχεται την παραμικρή ανάσα φρέσκου αέρα.

Όσοι από εσάς είστε γνώστες του αντικειμένου ήδη συνειδητοποιήσατε ότι το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να κάνουμε σ’ αυτό το ταξίδι είναι να ανοίξουμε τα πανιά. Αντ’ αυτού, διανύουμε την απόσταση Berlin – Schwerin με τη μηχανή και μόνο. Δεν βαριέσαι! Ας ευχηθούμε «καλές θάλασσες», όπως λένε και οι ιστιοπλόοι και… Έγια μόλα, έγια λέσα σαλπάρουμε… Κατά τα άλλα όλα σ’ αυτό το ταξίδι είναι εξαιρετικά: Η κίνηση που συναντάμε μόλις πλησιάζουμε έναν υδατοφράκτη είναι ό,τι πρέπει για να κάνουμε μια στάση και να χαζέψουμε τι γίνεται γύρω μας.

Τα χωριά είναι ειδυλλιακά. Το φαγητό στα νωχελικά χωριά με τα κάποιες φορές ασυνήθιστα ονόματα δεν θα μπορούσε να είναι πιο νόστιμο, όπως και η σούπα Soljanka, μια ρωσική συνταγή που μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Ο ήλιος λάμπει, το τοπίο είναι μαγευτικό, οι καλαμιές στην όχθη υποκλίνονται αθόρυβα και ευλαβικά μόλις τις πλησιάζουμε και ορθώνονται σε αργή κίνηση μόλις τις προσπερνάμε.

Μπροστά μας βρίσκεται η λίμνη Müritz, η μεγαλύτερη της Γερμανίας, αν εξαιρέσει κανείς την Constance, την οποία όμως μοιράζεται με άλλες δύο γειτονικές χώρες. Με πολύ καλή διάθεση πλέουμε με το πάσο μας προς τη μέση της λίμνης, βγάζουμε το prosecco από το ψυγείο και τσουγγρίζουμε τα ποτήρια μας για να το γιορτάσουμε.

Μα τι θέα είναι αυτή! Τι γαλήνη! Η απόλυτη χαλάρωση! Στον ορίζοντα διακρίνεται η πόλη Waren. Κατά τα άλλα γύρω μας υπάρχει μόνο το γαλάζιο της λίμνης και του ουρανού. Ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό, ούτε το παραμικρό αεράκι που θα μπορούσε να μας ενοχλήσει. Η ζωή είναι ωραία!

www.karinmerkle-hausboote.de

Και να τι συμβαίνει: Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ένα σύννεφο σκεπάζει το σκάφος και το λευκό του χρώμα καλύπτεται από μια απόχρωση πολύ σπάνια για ιστιοφόρα. Βλέπουμε μόνο κόκκινο. Και μάλιστα παντού: η πλώρη, η πρύμνη, το κατάστρωμα, τα πανιά, οι σημαδούρες, τα ξάρτια, το πηδάλιο… όλα βυθίζονται σε ένα έντονο, κατακόκκινο χρώμα! Ακόμα και τα ρούχα μας! Και τα γυαλιά ηλίου μας! Μας παίρνει αρκετή ώρα για να συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για χιλιάδες, μα τι λέω, για εκατομμύρια πασχαλίτσες, οι οποίες μάλλον δεν βρήκαν άλλο μέρος για να ξαποστάσουν και γι’ αυτό ολόκληρο το σμήνος προσγειώθηκε εδώ σε εμάς. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολύ σύντομα μετά την επιδρομή των πουά σκαθαριών φαινόμαστε κι εμείς πουά. Παρατηρώντας τα από κοντά βλέπουμε ότι αυτά τα μικρά, κόκκινα, σφαιρικά πλασματάκια δεν κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά μάλλον το ένα επάνω στο άλλο σε… εναλλασσόμενες βάρδιες. Έτσι σκαρφαλώνοντας ασταμάτητα ο ήλιος τους ζεσταίνει την κόκκινη με μαύρες βούλες πλάτη τους.

www.flickr.com

Δεν μας μένει και πολύς χρόνος για να σκεφτούμε. Το μόνο που προλαβαίνουμε είναι να αναρωτηθούμε τι στο καλό συμβαίνει, διότι από μακριά καταφθάνει η επόμενη έκπληξη. Ένα δεύτερο σμήνος πλησιάζει το ιστιοφόρο μας και κάνει αισθητή την παρουσία του με ένα περίεργο βουητό. Πριν προλάβουμε καλά καλά να αφήσουμε τα ποτήρια με το prosecco, μας πολιορκούν χιλιάδες, μα τι λέω, εκατομμύρια σφήκες. Όχι ότι είναι επιθετικές απέναντί μας, αλλά και μόνο που πετάνε γύρω μας εμείς τα έχουμε παίξει. Πείτε μου, σας παρακαλώ πολύ, πώς να ξεφορτωθεί κανείς έναν εισβολέα σαν κι αυτόν; Απαξάπαντες επιλέγουμε ενστικτωδώς μεθόδους κάθε άλλο παρά ειρηνικές, για να ξαποστείλουμε όσο το δυνατόν πιο μακριά τους απρόσκλητους επισκέπτες. Κουνάμε σπασμωδικά στον αέρα τα δυο μας χέρια, είτε κρατάμε ποτήρι με prosecco είτε όχι. Μερικοί παίρνουν χαρτοπετσέτες για να αποτρέψουν πιθανά τσιμπήματα. Τις κουνάνε μανιωδώς πέρα δώθε προκειμένου να κρατήσουν μακριά τους βασανιστές τους. Κάποια στιγμή όμως, ακριβώς όπως εμφανίστηκαν από το πουθενά, έτσι απρόσμενα οι ανεπιθύμητοι εισβολείς και των δύο ειδών εξαφανίζονται πάλι και μη τους είδατε! Το βλέμμα μας καρφώνεται στο πυκνό σκοτεινό σύννεφο που φεύγει, ακολουθώντας το κόκκινο σύννεφο με τις πασχαλίτσες.

Στη συνέχεια κοιταζόμαστε έκπληκτοι, άναυδοι, χωρίς να έχουμε καταλάβει τι ακριβώς συνέβη και με μια απορία για το πώς πρέπει να νιώθει κανείς μετά από μια τέτοια επίθεση. Αδειάζω το prosecco μέχρι την τελευταία σταγόνα –ή τέλος πάντων ό,τι δεν χύθηκε στο κατάστρωμα όσο διαρκούσαν τα καψόνια που μας κάνανε οι ιπτάμενοι επιδρομείς–, ακουμπάω το ποτήρι στο τραπέζι και απλώνω το χέρι να πιάσω το κινητό. Τουλάχιστον προσπαθώ να το πιάσω. Αυτό όμως έχει εξαφανιστεί, λες κι άνοιξε η… περιβόητη γη και το κατάπιε. Όσο και να σκύβω, όσο και να μπουσουλάω ψάχνοντάς το, μάταιος κόπος. Αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στην ομήγυρη. Επικρατεί μια δυσοίωνη σιωπή, αλλά λίγο πριν προλάβω να πω έστω και μια λέξη, αρκετά ζευγάρια μάτια με διαβεβαιώνουν ότι έχουν καθαρή τη συνείδησή τους. Ταυτόχρονα, λες και κάποιος μας έδωσε πρόσταγμα, σαν να ήμασταν συνεννοημένοι, στρέφουμε όλοι το βλέμμα μας προς τη λίμνη. Όπως φαίνεται, ένας από εμάς –πιθανότατα εγώ, που καθόμουν ακριβώς δίπλα– κουνούσε τόσο έντονα τα χέρια του για να διώξει τις σφήκες, που έριξε μια ξανάστροφη στο κινητό με αποτέλεσμα αυτό να καταλήξει με ένα μεγάλο πήδο στα βάθη της Müritz. Κατενθουσιασμένα τα ψάρια θα συνειδητοποιήσουν ότι πλέον μπορούν να καλέσουν τους μακρινούς συγγενείς τους στον Ατλαντικό και να ενημερωθούν σχετικά με την κατάσταση της υγείας τους. Χαλάλι λοιπόν!

Το δεύτερο κινητό τηλέφωνο που μου είπε αντίο ήταν ένα προϊστορικό iPhone 4, το οποίο σκόπιμα δεν είχα αντικαταστήσει με άλλο καινούργιο, διότι ζώντας τότε στη Νότια Αφρική προτιμούσα σε μια πιθανή πειρατεία αυτοκινήτου να χάσω «μόνο» το αμάξι και όχι και ένα καινούργιο iPhone. Με το που φτάνουμε λοιπόν η φίλη μου από το Λονδίνο κι εγώ από το Johannesburg για τις διακοπές μας στη Φολέγανδρο, το νησί των Κυκλάδων, παίρνουμε αμέσως τις απαραίτητες συστάσεις για την καλύτερη παραλία, η οποία είναι προσβάσιμη είτε με βάρκα είτε από ένα δύσβατο μονοπάτι. Χωρίς να χρειαστεί καν συζήτηση απορρίπτουμε αμέσως το μονοπάτι, κυρίως λόγω της ανυπόφορης ζέστης. Η παραλία ονομάζεται Κάτεργο… Τυχαίο; Δεν νομίζω… Το όνομα και μόνο θα έπρεπε να με βάλει σε υποψίες, διότι πόσο καλά να περάσει κανείς σε έναν τόπο που παραπέμπει σε καταναγκαστικά έργα;

Στριμωχνόμαστε λοιπόν στο επόμενο καΐκι μαζί με τουλάχιστον… 87 ντουζίνες τουρίστες διψασμένους για ήλιο και καλοκαίρι και πηγαίνουμε στην εν λόγω παραλία. Ήδη από μακριά τα γαλαζοπράσινα νερά μας ανοίγουν την όρεξη και αποβιβαζόμαστε όλο λαχτάρα. Ψάχνουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται μια θέση κοντά στον βράχο, προκειμένου να ξεφορτωθούμε την τσάντα θαλάσσης και το περιεχόμενό της. Το κομματάκι γης που έχουμε διαλέξει τόσο επιδέξια περιμένουμε ότι θα μας χαρίσει σκιά, αλλά στην πραγματικότητα μόνο ένα άτομο με μέγιστο ύψος μισό μέτρο –ένα νεογέννητο δηλαδή– μπορεί να βρει προστασία εκεί από τις ακτίνες του ανελέητου ήλιου. Η εύρεση σκιερών σημείων ντάλα μεσημέρι σ’ αυτά τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη αποτελεί πολύ δύσκολο εγχείρημα. Ωστόσο εμάς τώρα μας απασχολεί κάτι πολύ πιο σημαντικό από μια πιθανή ηλίαση, και δεν είναι άλλο από το να βουτήξουμε το γρηγορότερο δυνατόν στα κρυστάλλινα νερά του Αιγαίου. Τόσον καιρό περιμέναμε αυτή τη στιγμή! Γι’ αυτό ξένοιαστες τα παρατάμε όλα στην άμμο και κατευθυνόμαστε προς το δροσερό νερό. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Η θάλασσα της Ελλάδας είναι η καλύτερη στον κόσμο. Τίποτα δεν μπορεί να φτάσει τα νερά των Κυκλάδων! Και όταν λέω τίποτα εννοώ τίποτα. Και έχω καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα αφού είχα τη χαρά και την τύχη να κολυμπήσω σε πολλά μέρη…

Καθώς πλατσουρίζουμε στα γαλαζοπράσινα νερά κουβεντιάζοντας, χαχανίζοντας και απολαμβάνοντας, κι ενώ ηλιθιωδώς –όπως θα αποδειχθεί σε πολύ λίγο– βλέπουμε προς την παραλία έχοντας την πλάτη μας στον ορίζοντα, έρχεται από πίσω κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δυσάρεστη έκπληξη: ένα τεράστιο κύμα, κυριολεκτικά από το πουθενά, όπως ακριβώς πριν από χρόνια το σμήνος με τις πασχαλίτσες που ακολουθήθηκε από το σμήνος με τις σφήκες. Το κύμα μας παρασέρνει αρκετά μέτρα προς τα έξω, κι ενώ προσπαθούμε να πάρουμε ανάσα, μας παρατάει στα μισά της διαδρομής και συνεχίζει μόνο του μέχρι την παραλία, όπου και σκάει βρέχοντας την άμμο και ό,τι βρίσκεται επάνω σ’ αυτήν. Καθώς το κύμα –έχοντας χάσει την ενέργειά του τώρα πια– επιστρέφει νωχελικά πίσω στη θάλασσα, συμπαρασύρει ψάθες, τσάντες θαλάσσης, σαγιονάρες, εν ολίγοις σχεδόν όλα όσα δεν είναι καρφωμένα στην παραλία – και πείτε μου σας παρακαλώ, έχετε δει ποτέ πράγματα καρφωμένα στην παραλία; Μόνο λίγες μεγάλες τσάντες παραμένουν μούσκεμα πάνω στην υγρή άμμο. Είναι πολύ βαριές για να τις πάρει το νερό μαζί του, που θέλει να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του.

www.surfer.com

Μόλις που παίρνουμε την πρώτη κανονική ανάσα μένουμε άναυδες μπροστά στην καταστροφή που αντικρίζουμε και προσπαθούμε να κολυμπήσουμε πανικόβλητες προς τα έξω, να τρέξουμε, να συρθούμε, να μπουσουλήσουμε. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε εφιάλτη, στον οποίο κάποιος προσπαθεί να τρέξει, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορεί να κουνηθεί από τη θέση του. Τη γνωρίζετε αυτή την αίσθηση, έτσι δεν είναι; Σ’ αυτή την απελπιστική κατάσταση, γινόμαστε μάρτυρες του δεύτερου κύματος και της ανελέητης επιθυμίας του για καταστροφή. Κι αυτό με τη σειρά του παίρνει σβάρνα τις πολύτιμες τσάντες μας, τις κάνει μούσκεμα δίνοντάς τους τη χαριστική βολή και τις αφήνει πίσω του στην άμμο καταπονημένες και εξαντλημένες για άλλη μια φορά. Λίγο αργότερα, αλλά προφανώς πολύ αργά, σκοντάφτοντας πάνω στις πέτρες της παραλίας που μας κόβουν το δρόμο βρισκόμαστε τελικά κοντά στις τσάντες μας, τις ανοίγουμε για να ελέγξουμε το περιεχόμενό τους και διαπιστώνουμε κατάχλομες και χωρίς ιδιαίτερη ψυχραιμία ότι τα δύο iPhones μας μόλις άφησαν την τελευταία τους πνοή. Ούτε το φιλί της ζωής δεν τα σώζει πλέον. Το βράδυ θέτουμε σε εφαρμογή τις συμβουλές που μας δίνουν καλοπροαίρετα οι λάτρεις του ήλιου που έχουν καταφθάσει στη συγκεκριμένη παραλία από όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Με το σκεπτικό «τι έχουμε να χάσουμε;» αγοράζουμε τρία κιλά ρύζι από το σούπερ μάρκετ, όπου βάζουμε για το υπόλοιπο των διακοπών μας τα κινητά μας τηλέφωνα που έχουν ποτίσει νερό, με την ελπίδα ότι θα δώσουν και πάλι ένα σημάδι ζωής, ένα μπιπ, ένα γκλιν, ένα ντινγκ ντονγκ, ένα κατιτίς. Η ελπίδα ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία.

www.gineersnow.com

Είμαι βέβαιη ότι ο αξιότιμος αναγνώστης έχει ήδη αντιληφθεί ότι σε κάθε επί μέρους ιστορία αυξάνεται και η αξία του κινητού, επομένως και η ζημιά που προκύπτει. Στο επεισόδιο που ακολουθεί η κλιμάκωση αυτή τερματίζει…

Τα Χριστούγεννα μας αρέσει να κάνουμε δώρα στους αγαπημένους μας και επίσης με την ευκαιρία αγοράζουμε κάτι και για τον εαυτό μας, συνήθως πράγματα που τα λιμπιζόμαστε καιρό – ένα καινούργιο iPhone, για παράδειγμα, διότι το παλιό δεν διαθέτει επαρκή μνήμη. Μα, αγαπητέ κύριε Steve Jobs, πώς είναι δυνατόν να σκεφτήκατε μόνο 16 GB; Αυτά εξαντλούνται το αργότερο με τον ερχομό ενός εγγονιού και με ένα μακρινό ταξίδι. Όχι και τόσο σοφή επιλογή εκ μέρους σας. Παρά το icloud και το google photos, το iPhone μου εξακολουθεί να έχει πολύ περιορισμένες δυνατότητες χρήσης και να μου προκαλεί μάλλον εκνευρισμό παρά χαρά. Για να μην τα πολυλογώ, κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο βάζω για μένα ένα καινούργιο κινητό τηλέφωνο και καθώς το ανοίγω παριστάνω την ενθουσιασμένη: Καλέ, τι έκπληξη είναι αυτή, Άγιε Βασίλη! Μα ακριβώς αυτό ήθελα. Ματς, μουτς! Η μνήμη αυτού του εξαιρετικού iPhone δεν χαμπαριάζει ούτε από δίδυμα εγγόνια ούτε από ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Εξόχως εξοπλισμένη λοιπόν ξεκινάω για το Μεξικό. Olé! Το λένε άραγε αυτό στο Μεξικό; Και να μη το λένε… δεν βαριέσαι.

Αφού καταφέραμε να ξεπεράσουμε το jet lag με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ο άνδρας μου κι εγώ ξεκινάμε για την περιήγησή μας στο Mexico City. Θέλουμε να δούμε το ιστορικό κέντρο, την πιο κεντρική πλατεία, που λέγεται Zócalo, και πρώτα απ’ όλα τον Μεγάλο Ναό Templo Mayor, τον σημαντικότερο και μεγαλύτερο ναό της πρωτεύουσας των Αζτέκων Tenochtitlán ή ό,τι τέλος πάντων έχει απομείνει απ’ αυτόν γλιτώνοντας από την καταστροφική μανία των Ισπανών.

Τερατώδης η τακτική που ακολούθησαν οι Ισπανοί, πόσες ανθρώπινες ζωές κόστισε η κατάκτηση αυτών των τόπων με την ιδιαίτερη θρησκευτική και πολιτική σημασία! Και επίσης πόσο σκληρό το γεγονός ότι μετά από όλα αυτά ο Hernán Cortés διέταξε να οικοδομηθεί επάνω στα ερείπια εκείνου του ναού ένας καθεδρικός, ο οποίος μάλιστα έμελλε να είναι ο πρώτος και ο μεγαλύτερος της αμερικανικής ηπείρου.

Βαθιά εντυπωσιασμένοι από τα ερείπια αλλά και από τις μακέτες που απεικονίζουν τα διάφορα στάδια της κατασκευής του, θαυμάζουμε τους δύο βωμούς στην κορυφή του, οι οποίοι ήταν αφιερωμένοι ο ένας στον Huitzilopochtli, το θεό του πολέμου και του ήλιου, και ο άλλος στον Tlaloc, το θεό της βροχής, του νερού και της γονιμότητας. Επίσης, θαυμάζουμε δεόντως και το παρακείμενο μουσείο βγάζοντας συνεχώς φωτογραφίες, γιατί εδώ που τα λέμε πώς αλλιώς θα κάνουμε εντύπωση στο Facebook και στο Instagram;

Αφού μπορούμε πλέον να βάλουμε τικ σε τούτο το Ναό, θέλουμε να επισκεφθούμε το επόμενο αξιοθέατο, σύμφωνα πάντα με τη λίστα μας. Πάρα πολύ κοντά βρίσκεται το Palacio Nacional, η επίσημη έδρα της κυβέρνησης, στο εσωτερικό του οποίου ο ζωγράφος Diego Rivera φιλοτέχνησε τις διάσημες murales του, τις τοιχογραφίες δηλαδή που απεικονίζουν την ιστορία του Μεξικού. Για να μπούμε στο κλίμα, λίγο πριν φύγουμε για το ταξίδι είδαμε την ταινία Frida, η οποία μεταξύ άλλων δείχνει πώς ο ζωηρούλης Diego, που δεν άφηνε ούτε θηλυκιά γάτα, φιλοτέχνησε πάνω σ’ αυτούς τους τοίχους τη δική του εκδοχή για τη μεξικανική ιστορία. Ανυπομονώ να θαυμάσω τα έργα του από κοντά.

www.scriptmag.com

Στην πολύ μικρή διαδρομή που κάνει ο τουρίστας για να φτάσει ως εκεί, περνάει θέλοντας και μη μπροστά από ομάδες χορευτών με εξωτική εμφάνιση, οι οποίοι εκτελούν ένα ρυθμικό χορό. Χτυπώντας τα τύμπανα με μονότονο ρυθμό παρουσιάζουν ένα άψογο θέαμα που ο ήχος του σκεπάζει όλη την πλατεία και ολοκληρώνεται με τις μαράκες που κρατούν στα χέρια τους και με τα κουδουνάκια που φορούν στους αστραγάλους τους.

 

Είναι χορευτές Conchero, οι οποίοι καλύπτουν τα απόκρυφα σημεία τους με ένα κομμάτι ύφασμα σαν μίνι φούστα με πλαϊνό σκίσιμο που θυμίζει την πρωτόγονη περιβολή του Ταρζάν. Φορούν φαντασμαγορικά φτερά στο κεφάλι και έχουν τα πρόσωπά τους βαμμένα, κάποια μάλιστα με τρόπο τρομακτικό. Ταυτόχρονα, διακρίνεται πλήρως η σωματική τους διάπλαση: τόσο εκείνων που έχουν αξιοζήλευτη κορμοστασιά όσο και εκείνων που έχουν λιγότερο κολακευτική σωματοδομή.

Ανεξάρτητα από την καλαισθησία, οι χορευτές Conchero σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω από το βωμό που έχουν στήσει στο έδαφος. Συνήθως πρόκειται για ένα τραπεζομάντηλο στο οποίο τοποθετείται μια πολύχρωμη ποικιλία από φρούτα και λαχανικά. Αν και η προέλευση αυτού του χορού έχει σίγουρα κάποιο πνευματικό υπόβαθρο, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι αποτελεί πλέον απλά μια τουριστική ατραξιόν. Παρ’ όλα αυτά, σαν καθώς πρέπει τουρίστρια σταματώ για να βγάλω φωτογραφίες με τη μηχανή μου και μάλιστα μένω σ’ αυτό το σημείο παραπάνω από όσο έχω προγραμματίσει, διότι γίνομαι μάρτυρας ενός περιστατικού που μου κάνει μεγάλη εντύπωση.

Μπροστά λοιπόν σε έναν από αυτούς τους χορευτές συγκεντρώνεται πολύς κόσμος καθώς εκείνος ορθώνεται με μεγαλοπρέπεια και καλύπτει τους πιστούς με ένα σύννεφο από θυμίαμα μιλώντας τους έντονα. Την ίδια στιγμή αυτοί καλύπτουν το πρόσωπό τους με τα χέρια τους, σταυροκοπιούνται και για να δώσουν ακόμη μεγαλύτερη έμφαση πέφτουν στα γόνατα.

Κι ενώ θεωρώ απαραίτητο να απαθανατίσω δεόντως αυτό το συμβάν, δεν παίρνω χαμπάρι πως κάποιος εκμεταλλεύεται τη στιγμιαία έλλειψη συγκέντρωσής μου και ασχολείται με την τσάντα μου με μεγαλύτερη επιμέλεια από ό,τι θα έπρεπε. Μου παίρνει λίγο χρόνο μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει και να συνειδητοποιήσω χάνοντας το χρώμα μου ότι το ολοκαίνουργιο iPhone μου άλλαξε ιδιοκτήτη οριστικά και αμετάκλητα. Κοιτώντας πίσω μου είναι αδύνατον να καταλάβω πώς στο καλό κάποιος μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα κατάφερε να βρει το κινητό μου σ’ αυτό το χαμό που επικρατεί στην τσάντα μου. Ακόμα κι εγώ η ίδια προσπαθώ να μη χάνω την υπομονή μου κάθε φορά που ψάχνω με τις ώρες το κινητό μου μέσα σ’ αυτή την κατασκότεινη, ελεεινή τσάντα. Περιττό να αναφέρω ότι όσο το ψάχνω ρίχνω απίστευτα μπινελίκια τόσο στον εαυτό μου όσο και στις περίεργες τσάντες που αγοράζω. Πώς λοιπόν να μην καταραστώ τον «τσαντάκια» και να μην του ευχηθώ διάφορες τροφικές δυσανεξίες, τέτοιες που να προκαλούν στον πάσχοντα έντονο πόνο στην κοιλιά συνοδευόμενο από παραμονή σε ένα συγκεκριμένο χώρο του σπιτιού; Ευθύς αμέσως κατά προτίμηση. Και για παρατεταμένο χρονικό διάστημα. Και για πάντα, ας πούμε.

Είναι μάταιο και ανώφελο να κλάψω, να τραβήξω τα μαλλιά μου, να χτυπηθώ στο στήθος και γενικά να θρηνήσω εξαιτίας του iPhone. Χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία, υπάρχει τώρα η δυνατότητα με την εφαρμογή Find my iPhone να εντοπίσεις το τηλέφωνο που σου κόστισε μια περιουσία. Τώρα βέβαια κατά πόσο έχει νόημα να χρησιμοποιήσω αυτή την εφαρμογή στο Mexico City το αφήνω να το κρίνετε εσείς. Κάντε το εικόνα: η αφελής Ευρωπαία χρησιμοποιεί την εφαρμογή, βρίσκει τον τσαντάκια στο κέντρο της πιο επικίνδυνης φτωχογειτονιάς και με ένα φιλικό χαμόγελο του απευθύνει έκκληση: Θα είχατε την καλοσύνη να μου επιστρέψετε το iPhone, αυτό το ίδιο δηλαδή που μου κλέψατε πριν λίγες ώρες; Εννοείται μόνο αν δεν σας φέρνω σε δύσκολη θέση, φυσικά. Αδιανόητο το τι θα συνέβαινε μετά από αυτή την ευγενική προσέγγιση. Σίγουρα θα είχα την ίδια μοίρα με το κινητό μου, θα ήμουν αναγκασμένη να μείνω για πάντα σε τούτη τη χώρα και μάλιστα σε λιγότερο ζωντανή κατάσταση από ό,τι είμαι τώρα.

Επομένως, αυτή η τολμηρή ιδέα μπορεί να απορριφθεί πάραυτα, μαζί με εκείνη που λέει να εξετάσουμε σοβαρά το ενδεχόμενο να αναζητήσω το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα και, για παράδειγμα, να υποβάλω μήνυση. Κατά αγνώστων. Μετά χαράς θα αναλάμβαναν οι αστυνομικοί την υπόθεση, αλλά μάλλον με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να περιμένει είναι να αστράψουν τα μάτια τους από φιλοδοξία στην ιδέα ότι συλλαμβάνουν τον τσαντάκια. Αντ’ αυτού, μάλλον θα έμπαιναν στη διαδικασία να με ενημερώσουν σε άπταιστα ισπανικά ότι ένα από τα μεγάλα προβλήματα σ’ αυτή τη χώρα είναι η εγκληματικότητα και ίσως να συμπλήρωναν με ύφος επίπληξης ότι ως τουρίστρια θα όφειλα να είμαι υποψιασμένη και συνεπώς να είχα λάβει τα μέτρα μου. Και λέγοντας αυτά οι αξιωματικοί υπηρεσίας δύσκολα θα μπορούσαν να κρύψουν το μειδίαμα κάτω απ’ το μουστάκι τους. Θα ξόδευα λοιπόν κάποιες ώρες από τις πολύτιμες διακοπές μου προκειμένου να βρω το αρμόδιο αστυνομικό τμήμα και ελλείψει γνώσεων της ισπανικής να εξηγήσω με νοήματα το συμβάν στους αστυνομικούς. Βέβαια το μόνο καλό απ’ όλη την ιστορία θα ήταν ότι θα συγκέντρωνα επαρκές υλικό για το εν λόγω επεισόδιο στο blog μου. Αποφασίζω λοιπόν να μην κάνω τον κόπο. Basta!

Και δεδομένου ότι έχουμε ήδη πληρώσει τα εισιτήρια για το Palacio Nacional, πάμε προς τα εκεί. Με βαριά καρδιά μπαίνω στην εσωτερική αυλή και πλησιάζω τις σκάλες που έχει διακοσμήσει ο Diego Rivera με τις τοιχογραφίες του.

Κρίμα που δεν είμαι in the mood, όπως τόσο ωραία λένε οι Άγγλοι, για να θαυμάσω τη σπουδαιότερη φιγούρα των μεσοαμερικανικών πολιτισμών, τη θρυλική θεότητα Quetzalcoatl, μπροστά από τις πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης του Teotihuacán. Πραγματικά δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω τίποτα από το αριστούργημα του Diego, ούτε την κατάκτηση του Μεξικού από τους Ισπανούς ούτε τα επεισόδια του αποικισμού.

Οι Αζτέκοι, οι Ισπανοί, ο Hernán Cortés πάνω στο άλογό του, η Ινδιάνα σύντροφος του Malinche, οι Ισπανοί στρατιώτες, το εθνόσημο του Μεξικού, δηλαδή ο αετός με το φίδι στο ράμφος: όλα με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Ενδεχομένως τα λίγα λεπτά που πέρασαν από την κλοπή δεν αρκούν για να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Ειδικά όσο σκέφτομαι με φρίκη ξανά και ξανά τι άλλο θα μπορούσε να έχει συμβεί.

Όταν το βράδυ εξιστορώ στην παρέα μας το δράμα που έζησα, ότι δηλαδή μου έκλεψαν το ολοκαίνουργιο iPhone που ούτε πέντε εβδομάδες δεν το χάρηκα, η κόρη μας που ζει πάνω από ένα χρόνο στην πόλη υπέθεσε ότι μάλλον με παρακολουθούσαν ήδη με το που μπήκα στο μουσείο, γιατί τις Κυριακές η είσοδος είναι δωρεάν για τους ντόπιους, οπότε και οι επαγγελματίες κλέφτες κινητών έρχονται προσποιούμενοι ότι θέλουν να εμπλουτίσουν τις πολιτιστικές τους γνώσεις. Στην πραγματικότητα όμως ψάχνουν για εν δυνάμει θύματα, τα οποία με τη δυτική αφέλεια που τα διακρίνει βγάζουν το ακριβό iPhone από την τσάντα, χωρίς να υπολογίζουν ότι έτσι μπαίνουν στο στόχαστρο τέτοιων απατεώνων. Την κατάλληλη στιγμή –και σίγουρα η φωτογράφιση του χορού Conchero αποτελεί μία από αυτές– οι κλέφτες κάνουν την κίνησή τους. Και το iPhone κάνει φτερά. Η κατάσταση δυσχεραίνεται από το γεγονός ότι κινούμαστε χωρίς ντόπιο guide και ως εκ τούτου αποτελούμε ακόμα πιο εύκολη λεία.

Πολλά πράγματα τα συνειδητοποιείς μόνο όταν τα λούζεσαι ο ίδιος. Αλλιώς τα περνάς στο ντούκου. Ενώ πριν από τις διακοπές μας δεν έδινα καμία ιδιαίτερη σημασία σε φρικιαστικές ιστορίες που εκτυλίχθηκαν στο Μεξικό, τώρα στις διακοπές έρχονται στη μνήμη μου όλο και περισσότερα επεισόδια τρόμου. Για παράδειγμα, θυμάμαι τη γνωστή μιας γνωστής που επέστρεψε από τις διακοπές στο Μεξικό με σπασμένο χέρι, επειδή ο κλέφτης θεώρησε απαραίτητο να της το σπάσει, πριν της αρπάξει την τσάντα. Παρόμοιες ιστορίες φρίκης συμβάλλουν καθοριστικά στο να ξεχάσω την ατυχία μου με το iPhone. Θα μπορούσαν να είχαν συμβεί πολύ χειρότερα. Σε τελική ανάλυση, ήμουν τυχερή.

Με την ευκαιρία αυτή, ένας φίλος της κόρης μας που ζει στη χώρα λέει ότι και εκείνου του έκλεψαν το iPhone του πριν από μερικούς μήνες στο Mexico City, οπότε, μαινόμενος από οργή, στέλνει ένα SMS στον αριθμό του, στο οποίο στολίζει τον κλέφτη με όχι και τόσο καλοπροαίρετες εκφράσεις και του εύχεται τα χείριστα. Αξιοσημείωτη η ομοιότητα με τις κατάρες που έριξα εγώ στον δικό μου κλέφτη, πράγμα που αποδεικνύει ότι κατά τα άλλα συνεργάσιμοι και αξιαγάπητοι άνθρωποι επιδίδονται σε πολύ ανάρμοστες σκέψεις όταν βρεθούν εκτός ελέγχου. Αμέσως μετά την αποστολή του μηνύματος ο φίλος μας δέχεται κλήση από κάποιον που του λέει ότι μόλις είχε αγοράσει το συγκεκριμένο iPhone. Ζητάει μάλιστα από το θύμα της κλοπής –άκουσον άκουσον– να του δώσει το password, αν έχει την καλοσύνη, ή ίσως ακόμη και να του τον στείλει με SMS, διότι διαφορετικά δεν έχει πρόσβαση στο τηλέφωνο, κάτι που στο φινάλε δεν ήταν ο σκοπός αυτής της αγοράς. Σε εσάς, αξιότιμε αναγνώστη, και στη φαντασία σας αφήνω τώρα να σχηματίσετε μια εικόνα για την αντίδραση του φίλου μας. Θα μπορούσατε ακόμη και να ξεκινήσετε ένα γκάλοπ σ’ αυτό το σημείο με την ερώτηση: Πώς θα αντιδρούσατε εσείς στη θέση του; Εν πάση περιπτώσει, ο φίλος μας δεν είδε ποτέ ξανά το κινητό του και μήνες αργότερα έκανε μόνο ένα απλό σχόλιο για ανθρώπους αυτής της συνομοταξίας: The nerve some people have!

 

www.youtube.com/watch?v=GSBFehvLJ

 

Μετάφραση από τα γερμανικά: Πελαγία Ξεπαπαδάκου

 

Φιλολογική επιμέλεια: Βασίλης Πάγκαλος

 

Copyright 2018 Christina Antoniadou / All rights reserved 

 

Beitragsbild:http://sunnewsonline.com/why-cost-of-manufacturing-phone-accessories-is-high-in-nigeria/